Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021

Croup in the COVID-19 era

 


Croup in the COVID-19 era

September 15, 2021

Rachael Zimlich, RN, BSN

Contemporary PEDS Journal, September 2021, Volume 38, Issue 9

The pandemic has increased awareness for many infectious diseases, including croup.

Cough is one of the most common complaints brought to the pediatric practice, resulting in nearly 30 million outpatient visits each year.1 Although many cases of cough involve the upper airway and are caused by viruses, they are not all the same in terms of severity.

Upper airway obstruction—caused by inflammation and swelling in the larynx, trachea, and bronchi—creates a loud “barking” cough that is a tell-tale sign of croup. Although the management of many diseases has evolved over the years, not much has changed when it comes to croup. However, the COVID-19 pandemic has increased awareness—and paranoia—surrounding respiratory infections.

Here is the latest guidance for managing croup, and how to differentiate this condition from other respiratory illnesses.

What is croup?

Croup is a respiratory condition based on clinical findings, such as hoarseness, a barking cough, or stridor. The condition is most common in the fall and winter, and viruses are to blame for 80% of cases.2 The most common viral causes of croup are2:

  • Parainfluenza virus 1
  • Parainfluenza virus 2 and 3
  • Influenza A
  • Influenza B
  • Adenovirus
  • Respiratory syncytial virus
  • Rhinovirus
  • Enterovirus

Less often, bacterial infections like Mycoplasma pneumonia and Corynebacterium diphtheria may also result in croup.

Most cases (85%) are mild, but about 1% end up severe. In severe cases, croup can lead to stridor and hypoxia. Up to 5% of all children with severe croup may end up hospitalized, but only between 1% and 3% ever require intubation.2

Symptoms often get worse at night, especially when a child is emotionally distressed by their symptoms. The illness usually peaks in 24 to 48 hours, resolving in about a week, in most cases.2

Making a diagnosis

The sudden onset and loud nature of a croup cough can be concerning, especially now, when concern for COVID-19 variants are at an all-time high. However, there’s no definitive test to diagnose croup. Croup is mostly diagnosed by clinical symptoms, although infection with a particular virus or bacteria can be confirmed with lab testing.

In most cases, however, it’s less a matter of what is causing that croup than how bad of a case it is, says Mike Patrick, MD, an emergency medicine and general practice pediatrician at Nationwide Children’s Hospital in Columbus, Ohio. Patrick has covered croup and several other issues in his podcast, PediaCast, a pediatric podcast for parents.

The first step in diagnosing croup is to assess the child’s symptoms and determine how severely the croup has presented, he says. The increased use of telehealth since the COVID-19 pandemic can help in this regard, since it’s now easier than ever for pediatricians to connect visually with their patients who are at home.

If it’s a patient you know, Patrick suggests making a judgment on their individual health history and reports from caregivers. Children who present simply with hoarseness or a barking cough can usually be managed at home, but those who experience stridor or difficulty breathing should be seen immediately in an urgent care center or emergency department, in most cases.

Management and treatment

Supportive care is the hallmark of croup treatment and is the primary treatment at home, in most cases. For years, the advice has been to use humidified air to help manage the symptoms of croup, says Patrick, but recent research hasn’t been able to prove that this works.

“A lot of times, kids sound bad at home, and by the time they get to the emergency department, they sound better because they were out in the cool night air,” Patrick says. “That’s traditionally what people have been told to do for croup, but the most recent studies would suggest that humidified air doesn’t do as much as we hoped it would do.”

Still, if it helps caregivers and children feel better, or like something is being done, it doesn’t hurt, he adds.

Other supportive care methods that can help manage symptoms include emotional support, adequate hydration, and treatment of pain or fever with things like acetaminophen.

Croup care and symptoms

For some children, supportive care is enough, but clinical guidelines also support the use of oral corticosteroids in any child with croup, regardless of severity.2 Patrick says children typically receive a 1-time dose of dexamethasone orally (0.15-0.6 mg/ kg)2 if they have a severe cough or intermittent stridor with their croup. Some facilities may also choose to use an intravenous formulation.

This 1-time dose will work for a few days in the body to help reduce inflammation, but some children will have to return for additional doses days after they were first seen, Patrick says.

When a child presents with severe croup—featuring constant stridor, shortness of breath, or other signs of hypoxia—or if oral corticosteroids haven’t provided any relief, the next step is to administer aerosolized epinephrine. The American Academy of Family Physicians (AAFP) suggests the following doses2:

  • Up to 0.5 mL of 2.25% racemic epinephrine
  • Up to 5 mL of L-epinephrine 1:1000

With this treatment, it’s important to remember that as the treatment wears off, inflammation can return and be more severe. If it is administered in an outpatient setting—or even in an urgent care center or emergency department—the child should be monitored for at least a few hours for a rebound reaction, or to see if another dose is needed, Patrick explains.

If another dose is required, chances are the child should be admit- ted for at least an overnight stay in the hospital anyway, he adds. AAFP recommends monitoring children who received epinephrine breathing treatments for at least 4 hours.2

Considerations with COVID-19

There are many concerns about respiratory symptoms as the COVID-19 pandemic continues to evolve. The emergence of new variants continues to present challenges in bringing the virus under control, as well as in properly diagnosing other respiratory illnesses.

Patrick says his organization is not universally testing all children for COVID-19 when they present with respiratory symptoms. Instead, testing is done when it is warranted by the situation. For example, if a child will be staying home with vaccinated parents as they recover, testing would not impact treatment and may not be necessary. When children need to return to a school or day care environment, testing may be required more for isolation purposes than anything else, he says.

There have been some cases noted where COVID-19 and croup have occurred together,3 but Patrick says this isn’t all that surprising.

“If they are positive [for COVID-19], kids can have multiple viruses going at once. Whether COVID-19 is with croup or other viruses isn’t the issue,” Patrick says. “Which virus is less important than addressing the case based on croup severity.”

Perhaps what is more important than what virus is causing croup symptoms, is what other illnesses or conditions the child may have. Certain groups are at a higher risk in terms of both COVID-19 and croup, he says. This group mostly includes children who are immunocompromised either from immune disorders or medications, such as chemotherapy. Interestingly, Patrick says there doesn’t appear to be much of an association between children with asthma and COVID-19 severity, but children who already have breathing problems may require special attention when it comes to croup.

Regarding croup and high-risk children, Patrick says that he tries to get a sense of how severe their symptoms are before making a recommendation on where to receive care.

“You don’t want to miss the kid who is getting worse, but you also don’t want to increase exposure,” he says.

Children who have a history of breathing problems or who are immunocompromised may be best served staying at home with mild croup symptoms, but a worsening clinical picture could outweigh any infectious disease risks that occur with emergency department or office-based care, Patrick says.

One way COVID-19 may be increasing the risk—at least anecdotally—is in increased respiratory illness overall, he adds. This may be more of a result of COVID-19 mitigation strategies, such as masking and social distancing, than the virus itself, he adds, pointing to a drop last year in influenza cases.

“It’s crazy how much cough we are seeing right now [in early August] in bronchiolitis,” Patrick says. “The pandemic in general has shifted epidemiology for viruses.”

Reduced exposure—especially in young children, over the past 18 months—may be limiting their natural immune defenses against respiratory viruses and making them more susceptible to infection as they interact with more people.

Recovery and prevention

Just as masking, social distancing, and hand hygiene have been used to try to prevent the spread of COVID-19—and potentially other respiratory diseases—croup may be avoided through the same strategies. Families should be encouraged to avoid areas where there are sick people in close quarters, to stay home if they are sick themselves, and to be vigilant with personal hygiene and hand washing when seasonal viruses are rampant.

Recovery from croup usually takes several weeks, and Patrick warns that parents and caregivers may need some reassurance. It’s not uncommon for a cough to last for several weeks after a viral illness, he says, and the key is that the cough gradually improves over time. If the cough worsens or lasts too long, clinicians may want to re-examine the child to rule out pneumonia or other differential diagnoses.

Although new research may be placing age-old remedies, such as steam, into doubt, when it comes to croup, there isn’t much that can hurt in terms of supportive care. The primary method for managing croup is to treat the child based on their clinical presentation. Hospitalization and medications, such as corticosteroids and epinephrine, may help in mild to severe cases, but treatment is largely based on symptom severity, not the source of infection, regardless of the fact that there is an ongoing respiratory virus pandemic.

Therefore, in most cases, caregiver reassurance and education on emergency symptoms is enough to manage croup.

References

1. Kasi AS, Kamerman-Kretzmer RJ. Cough. Pediatr Rev. 2019;40(4): 157-167. doi:10.1542/pir.2018-0116

2. Smith DK, McDermott AJ, Sullivan JF. Croup: Diagnosis and Management. Am Fam Physician. 2018;97(9):575-580.

3. Venn AMR, Schmidt JM, Mullan PC. Pediatric croup with COVID-19. Am J Emerg Med. 2021;43:287.e1-287.e3. doi:10.1016/j.ajem.2020.09.034

 SOURCE:Contemporary Pediatrics

Επιπεφυκίτιδα στα Παιδιά

Επιπεφυκίτιδα στα Παιδιά

 


Ο επιπεφυκότας είναι η λεπτή ημιδιαφανής μεμβράνη, που υπαλείφει τον σκληρό χιτώνα στην πρόσθια επιφάνεια του ματιού καθώς και την έσω επιφάνεια των βλεφάρων.

Για λόγους ευκολίας αναφέρουμε στους ασθενείς τον επιπεφυκότα ως το «άσπρο του ματιού», αλλά στην πραγματικότητα είναι ο σκληρός χιτώνας που είναι λευκός και διακρίνεται πίσω από τον επιπεφυκότα.

Όταν ο επιπεφυκότας ερεθιστεί από κάποια αιτία, τα αγγεία του διαστέλλονται και η αιματική τους ροή αυξάνεται δίνοντας στο μάτι αυτή την κόκκινη όψη.

Δακρύρροια και βλεννώδεις εκκρίσεις
Ο ερεθισμός του επιπεφυκότα οδηγεί κατά κανόνα σε αύξηση της παραγωγής δακρύων και έτσι η δακρύρροια είναι ένα συχνό σύμπτωμα μιας επιπεφυκίτιδας. Στην πραγματικότητα, αυτή η αύξηση των δακρύων είναι κάτι απόλυτα θεμιτό, μια και βοηθά στο ξέπλυμα του ματιού από κάποιον πιθανό ερεθιστικό παράγοντα.

Ο ερεθισμός διεγείρει επίσης και την παραγωγή βλέννας. Αν το αίτιο της επιπεφυκίτιδας είναι μικροβιακό, οι εκκρίσεις γίνονται βλεννοπυώδεις και περιέχουν πύον, δηλαδή τα νεκρά λευκά αιμοσφαίρια και τα συντρίμμια των μικροβίων, αποτέλεσμα της μάχης του οργανισμού ενάντια στη λοίμωξη.

Επιπεφυκίτιδα και κοινό κρυολόγημα

Λόγω της επικοινωνίας που υπάρχει ανάμεσα στα μάτια και τη μύτη (η αποχέτευση των δακρύων αδειάζει φυσιολογικά τα δάκρυα στον ρινοφάρυγγα), είναι δυνατό με ανιούσα πορεία ιοί και μικρόβια να φτάσουν από τη ρινική κοιλότητα στο μάτι και να προκαλέσουν επιπεφυκίτιδα.

Σε αυτό συμβάλλει και η πτώση της άμυνας του οργανισμού, που προκαλεί η αρχική λοίμωξη. Έτσι μερικές φορές το κοινό κρυολόγημα μπορεί να συνοδεύεται και από επιπεφυκίτιδα, αλλά όχι πάντα.

Δακρύρροια μπορεί να εμφανιστεί κατά την πορεία του κρυολογήματος, αλλά δεν σημαίνει υποχρεωτικά και φλεγμονή του επιπεφυκότα. Το κρυολόγημα οδηγεί σε οίδημα του ρινοφάρυγγα και απόφραξη της εξόδου της δακρυικής οδού, με αποτέλεσμα υπερχείλιση των δακρύων που δεν αποχετεύονται, χωρίς όμως να υπάρχει επιπεφυκίτιδα.

Αναγνώριση του αιτίου

Πιθανά αίτια μιας επιπεφυκίτιδας είναι ο ερεθισμός, το τραύμα, η λοίμωξη και η αλλεργία.



Ερεθισμός: Οι ήπιες επιπεφυκίτιδες είναι συνήθως αποτέλεσμα ήπιων ερεθισμών. Ο καπνός ή η σκόνη στον αέρα, το χλώριο σε μια πισίνα, ακόμη και το αλάτι στη θάλασσα μπορούν να προκαλέσουν ερεθισμό των επιπεφυκότων.

Ο βασικός μηχανισμός άμυνας του οργανισμού σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο βλεφαρισμός, το γρήγορο δηλαδή επαναλαμβανόμενο ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, που υγραίνει και ξεπλένει την εξωτερική επιφάνεια του ματιού. Τα παιδιά όμως συχνά «ξεχνάνε» να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους, με συνέπεια την παραμονή του ερεθιστικού παράγοντα στο μάτι.

Η αντιμετώπιση τέτοιων ήπιων ερεθιστικών επιπεφυκίτιδων βασίζεται κυρίως στη χορήγηση άφθονων σταγόνων τεχνητών δακρύων και στην απομάκρυνση του παράγοντα που προκάλεσε τον ερεθισμό.

Τραύμα ή ξένο σώμα:
Αν υπάρχει η υπόνοια ότι μπήκε κάποιο ξένο σώμα ή συνέβη κάποιος τραυματισμός στο μάτι του παιδιού, οι γονείς πρέπει να απευθύνονται στον ειδικό οφθαλμίατρο το συντομότερο δυνατό. Τα συμπτώματα έχουν απότομη εισβολή και περιλαμβάνουν αυξημένη δακρύρροια και ευαισθησία στο φως. Πόνος και φωτοευαισθησία μπορεί να σημαίνει συμμετοχή του κερατοειδούς.

Ο οφθαλμίατρος θα εξετάσει το παιδί στο ειδικό μικροσκόπιο, που λέγεται σχισμοειδής λυχνία, και θα χρησιμοποιήσει χαρτάκια με μια ειδική χρωστική, που λέγεται φλουοροσεΐνη, για να «βάψει» για 1-2 λεπτά τον κερατοειδή χιτώνα του ματιού.

Αυτή η χρωστική συγκεντρώνεται στις ελλειμματικές περιοχές του κερατοειδούς και φωσφορίζει, όταν ένα ειδικό μπλε φως φωτίσει την περιοχή, αναδεικνύοντας εκδορές, τραυματισμούς κλπ.

Αν υπάρχει ξένο σώμα, πρέπει να αφαιρεθεί και η μετέπειτα θεραπεία περιλαμβάνει ένα αντιβιοτικό κολλύριο και ένα κολλύριο τεχνητών δακρύων.

Ορισμένες φορές ο ιατρός μπορεί να συστήσει το κλείσιμο του ματιού με ειδικό ταμπόν, αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις (όπως οι τραυματισμοί από κάποιο φυτό, στους οποίους μπορεί να εμπλέκονται μύκητες), όπου το κλείσιμο του ματιού αντενδείκνυται.

Ο κερατοειδής εμφανίζει μεγάλη επουλωτική ικανότητα και ακόμη και μεγάλης έκτασης ελλείμματα, αν είναι επιφανειακά, επουλώνονται σε διάστημα 1-2 ημερών.

Ιογενής επιπεφυκίτιδα: Συνήθως υπεύθυνοι είναι αδενοϊοί, οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν ταυτόχρονα και λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού.
Στην επιδημική μορφή (όπου υπεύθυνοι είναι οι αδενοϊοί 3, 8 και 19) η μετάδοση γίνεται πολύ εύκολα, τόσο από το ένα μάτι στο άλλο όσο και από τον ασθενή στους οικείους του.

Λόγω της υψηλής μεταδοτικότητας της νόσου χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο σπίτι κατά τη χρήση μαξιλαριών, πετσετών κλπ., που έχουν έλθει σε επαφή με το μολυσμένο μάτι ή τις εκκρίσεις του, ενώ επιβάλλεται το συχνό πλύσιμο των χεριών ή και η χρήση αντισηπτικού.

Μια ιογενής επιπεφυκίτιδα ξεκινά συνήθως με αίσθηση ξένου σώματος, πόνο, έντονη ερυθρότητα και μια χαρακτηριστική «υγρή» εμφάνιση του οφθαλμού. Οι προωτιαίοι λεμφαδένες (μπροστά από το αυτί) είναι συχνά ψηλαφητοί.

Η χαρακτηριστική κόκκινη και υγρή εμφάνιση του ματιού στην ιογενή


επιπεφυκίτιδα.

Αν και τα συμπτώματα είναι αρκετά σοβαρά και η πορεία της νόσου μακρά (ένας μήνας ή και περισσότερο), η επιδημική ιογενής επιπεφυκίτιδα σχεδόν ποτέ δεν προκαλεί μόνιμες βλάβες, ούτε απειλεί την όραση.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση της ιογενούς επιπεφυκίτιδας είναι κυρίως ανακουφιστική και περιλαμβάνει άφθονη χορήγηση τεχνητών δακρύων και κρύες κομπρέσες. Όπως και μια ιογενής λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού, έτσι και η ιογενής επιπεφυκίτιδα θα ιαθεί, αφού συμπληρώσει τον κύκλο της.

Η ερπητική επιπεφυκίτιδα οφείλεται στον ιό του απλού έρπητα (κυρίως τύπου 1 αλλά και τύπου 2) και μπορεί να εμφανιστεί ακόμη και αμέσως μετά τη γέννηση.

Η αρχική ερπητική λοίμωξη είναι συνήθως αθώα και ο κερατοειδής δεν συμμετέχει. Επαναλαμβανόμενες όμως υποτροπές, ακόμη και μετά από διάστημα ετών, προσβάλλουν τελικά και τον κερατοειδή προκαλώντας του ένα δενδριτικό έλκος (πληγή που θυμίζει κλαδιά δέντρου) και μόνιμη βλάβη

Η θεραπεία συνίσταται κυρίως στην τοπική εφαρμογή ιοστατικών παραγόντων, όπως η ακυκλοβίρη (
Zovirax). Η χρήση κορτικοστεροειδών αντενδείκνυται, όταν υπάρχει ενεργό ερπητικό έλκος.


Μικροβιακή επιπεφυκίτιδα: Οι μικροβιακές επιπεφυκίτιδες είναι συχνότερες στα παιδιά από ό,τι στους ενηλίκους, κυρίως λόγω του ασθενέστερου αμυντικού του συστήματος.

Ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος, ένα από τα συνηθέστερα μικροβιακά αίτια, προκαλεί φλεγμονή στις ρίζες των βλεφαρίδων (βλεφαρίτιδα), ενώ προσβάλλει ενίοτε και την περιφέρεια του κερατοειδούς. Ο επιδερμικός σταφυλόκοκκος εμφανίζει παρόμοια κλινική εικόνα αλλά γενικά η φλεγμονή είναι ηπιότερη. Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει τον καθαρισμό των βλεφαρίδων με ειδικά χαρτομάντηλα, τη χρήση αντιβιοτικών κολλυρίων και σε ορισμένες σοβαρότερες περιπτώσεις τοπικά στεροειδή.

Ο αιμόφιλος της ινφλουέντσας ήταν κάποτε συχνό αίτιο επιπεφυκίτιδας κυρίως σε παιδιά κάτω των 5 ετών, αλλά η επίπτωσή του έχει περιοριστεί χάρη στα προγράμματα εμβολιασμού. Τέτοιες επιπεφυκίτιδες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με κολλύρια χλωραμφενικόλης, αλλά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος για σοβαρές δυσκρασίες του αίματος, ακόμη και μετά από απλή τοπική εφαρμογή.

Άλλα πιθανά μικροβιακά αίτια είναι οι στρεπτόκοκκοι, η μοραξέλα, ο γονόκοκκος και η ψευδομονάδα.

Γενικά οι μικροβιακές επιπεφυκίτιδες είναι αυτοπεριοριζόμενες, ακόμη και αν μείνουν χωρίς θεραπεία, υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν έχει προσβληθεί ο κερατοειδής.

Καλλιέργειες σπάνια απαιτούνται. Η θεραπεία περιλαμβάνει αντιβιοτικά κολλύρια και άφθονα τεχνητά δάκρυα, ενώ κρύες κομπρέσες μπορεί να βοηθήσουν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, αν συνυπάρχει βλεφαρίτιδα. Τα κυριότερα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται είναι η τομπραμυκίνη, η χλωραμφενικόλη, η γενταμυκίνη και η σουλφακεταμίδη, καθώς και οι νεώτερες κινολόνες.

Οι μικροβιακές επιπεφυκίτιδες μπορεί να είναι το ίδιο μολυσματικές με τις ιογενείς. Συχνότατο πλύσιμο των χεριών, αποφυγή κοινών πετσετών προσώπου, μαξιλαριών, σεντονιών και τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής μπορούν να αποτρέψουν τη μετάδοση της λοίμωξης από το παιδί στους οικείους του.

Νεογνική επιπεφυκίτιδα

Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η γονοκοκκική επιπεφυκίτιδα ήταν το συχνότερο αίτιο τύφλωσης κατά τη νεογνική ηλικία. Η λοίμωξη εμφανιζόταν τυπικά τις πρώτες μέρες μετά τη γέννηση με σοβαρό οίδημα των βλεφάρων και άφθονες πυώδεις εκκρίσεις.

Η επιβεβαίωση της διάγνωσης γίνεται με την αναγνώριση του γονόκοκκου στα επιχρίσματα (
gram αρνητικός διπλόκοκκος).

Αυτό που κάνει τη γονοκοκκική λοίμωξη τόσο επικίνδυνη είναι η ικανότητα του γονόκοκκου να διαπερνά τον άθικτο κερατοειδή προκαλώντας του έλκη και, αν η λοίμωξη προχωρήσει, ακόμη και διάτρηση του οφθαλμικού βολβού.

Όπως και η γονόρροια έτσι και τα χλαμύδια μεταδίδονται πρώτα με τη σεξουαλική επαφή και στη συνέχεια από τον κόλπο της μητέρας στα μάτια του νεογνού κατά τον τοκετό. Η χλαμυδιακή επιπεφυκίτιδα ξεκινά συνήθως μια εβδομάδα μετά τη γέννηση με οίδημα βλεφάρων, ερυθρότητα και πυώδεις εκκρίσεις, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό από τη γονοκοκκική. Επίσης δεν διεισδύει στο μάτι και δεν θίγει την όραση. Μπορεί όμως να προσβάλει τους πνεύμονες του νεογνού αρκετές εβδομάδες μετά.

Η διάγνωση της χλαμυδιακής επιπεφυκίτιδας τίθεται με καλλιέργειες ή με ανοσολογικές μεθόδους. Η θεραπεία συνίσταται στη συστηματική χορήγηση ερυθρομυκίνης. Η επίσης αποτελεσματική τετρακυκλίνη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται στα παιδιά λόγω της εναπόθεσής της στα δόντια.

Αλλεργική επιπεφυκίτιδα


Τα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν διάφορες μορφές αλλεργικής επιπεφυκίτιδας, αλλά σταθερό χαρακτηριστικό όλων είναι ο κνησμός.
Η γύρη, τα καλλυντικά, τα οικιακά απορρυπαντικά, τα διάφορα υλικά των ρούχων και τα κατοικίδια ζώα είναι λίγα μόνο από τα μέλη της τεράστιας λίστας των πιθανών αλλεργιογόνων.

Η εαρινή επιπεφυκίτιδα εμφανίζεται συνήθως την άνοιξη και το φθινόπωρο με κνησμό (πολλές φορές έντονο), αίσθηση ξένου σώματος, δακρύρροια, νηματοειδείς εκκρίσεις και φωτοευαισθησία. Ενίοτε προσβάλλει και τον κερατοειδή οπότε μιλάμε για εαρινή κερατοεπιπεφυκίτιδα.

Η επιπεφυκίτιδα με γιγαντιαίες θηλές είναι μια άλλη μορφή επιπεφυκίτιδας, που εμφανίζεται σε χρήστες φακών επαφής και υποχωρεί με τη διακοπή της χρήσης τους.

Το πολύμορφο ερύθημα ή σύνδρομο
Stevens-Johnson είναι μια σπάνια αλλά πολύ σοβαρή μορφή αλλεργικής επιπεφυκίτιδας, που οφείλεται σε υπεραντίδραση του οργανισμού σε ιούς, μικρόβια ή φάρμακα.

Ο ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας κάθε είδους αλλεργικής επιπεφυκίτιδας είναι η απομάκρυνση του αλλεργιογόνου παράγοντα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορα φάρμακα, που μπορούν να μειώσουν τα αλλεργικά επεισόδια και να αμβλύνουν τα συμπτώματα της αλλεργίας.

Οι σταθεροποιητές των μαστοκυττάρων, όπως το χρωμογλυκικό νάτριο, χρησιμοποιούνται για την πρόληψη των αλλεργιών και είναι γενικά ατοξικοί.

Τα κλασικά αντιισταμινικά όχι μόνο δεν ανακουφίζουν από τα συμπτώματα, αλλά αντίθετα ενοχοποιούνται τα ίδια για την πρόκληση αλλεργικών εκδηλώσεων στα βλέφαρα και στον επιπεφυκότα. Νεώτερα αντιισταμινικά, όπως η λεβοκαβαστίνη και η ολοπαταδίνη, έχουν παρατεταμένη αντιισταμινική δράση και χορηγούνται σε αλλεργικές επιπεφυκίτιδες πάσης αιτιολογίας.

Η χρήση τοπικών στεροειδών για την καταστολή της φλεγμονής πρέπει όσο το δυνατό να αποφεύγεται και να προτιμώνται κολλύρια που περιέχουν μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη.

Πότε μια επιπεφυκίτιδα γίνεται επικίνδυνη
Οι περισσότερες επιπεφυκίτιδες δεν θεωρούνται επικίνδυνες και δεν προκαλούν μόνιμη ελάττωση της όρασης. Προβλήματα όμως μπορεί να δημιουργηθούν από την επιπόλαια αντιμετώπιση και κυρίως από την αλόγιστη χρήση των τοπικών στεροειδών.

Τα στεροειδή (που συχνά συνδυάζονται και με αντιβιοτικά) μπορεί να προαγάγουν την εμφάνιση καταρράκτη και την ανάπτυξη γλαυκώματος. Επιπλέον η χρήση τους μπορεί να επιτρέψει τη διασπορά κάποιων μάλλον ήπιων λοιμώξεων, όπως η ερπητική κερατοεπιπεφυκίτιδα. Έτσι αυτά τα κολλύρια και οι αντίστοιχες αλοιφές θα πρέπει να συνταγογραφούνται πάντα από οφθαλμίατρο και όχι να χορηγούνται εμπειρικά από μη ειδικούς ως η γενική θεραπεία για ένα κόκκινο μάτι.

H χρήση φακών επαφής μπορεί επίσης να μετατρέψει μια αθώα επιπεφυκίτιδα σε σοβαρή. Οι φακοί επαφής, ιδιαίτερα οι πολυφορεμένοι, θίγουν την ακεραιότητα του κερατοειδούς και μπορεί να προκαλέσουν απόπτωση ή εκδορές στο επιθήλιο, αυξάνοντας την πιθανότητα και για έλκος του κερατοειδούς.

Οποιοσδήποτε φοράει φακούς επαφής και αισθανθεί δυσανεξία, ή το μάτι του κοκκινίσει, πρέπει να τους αφαιρέσει αμέσως και να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικού το ταχύτερο δυνατό.


Είναι η επιπεφυκίτιδα σύμπτωμα κορωναϊού;

Σύμφωνα με μελέτη του 2020, η επιπεφυκίτιδα είναι ένα πιθανό σύμπτωμα κορονοϊού, ιδιαίτερα στα παιδιά. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε στην Κίνα, σε παιδιά ηλικίας 2 έως 11 ετών, τα οποία είχαν βρεθεί θετικά στον κορωναϊό και εισήχθησαν στα νοσοκομεία νωρίς στην πορεία της πανδημίας (από τον Ιανουάριο έως και τα μέσα Μαρτίου 2020).


SOURCE : ATHENS EYE HOSPITAL , MAYO CLINIC

 


Αναρτήθηκε από DR. N. Konnaris