Άκου να δεις την διαφορά μας κ. Μιτίδη....

Οταν δήθεν ευφάνταστα σκίτσα προκαλούν αντι το χαμόγελο την οργή σημαίνει οτι η σάτιρα ή η προσπάθεια ΄΄καυτηριασμου΄΄ πράξεων και καταστάσεων εχει απωλέσει τον στόχο και τον σκοπό της και έχει μεταπέσει στην Υβρη και στην προσπάθεια σπίλωσης και απαξίωσης μιας ομάδας ανθρώπων -επιστημόνων . Ο συν. Μ. Παγώνης απαντά στον ..΄΄κοινωνιολόγο και τιμητή γελοιογράφο΄΄ με την γλώσσα της ανθρώπινης και ιατρικής ευαισθησίας.ΝΚ


Άκου να δεις την διαφορά μας κ. Μιτίδη....
Από το πρωί καθώς οδηγούσα μέσα στην κακοκαιρία για να πάω στο ιατρείο κάτι με έτρωγε μέσα μου... η αναφορά σας στις πουτάνες (εσείς χρησιμοποιείτε την λέξη) με ενοχλούσε... μου προκαλούσε ανακατοσούρα...
Στην αρχή πίστεψα ότι η ανακατοσούρα ωφείλεται στην σύνδεση της πουτάνας με το επάγγελμά μου στο γελοίο «γράφημα» σας...
Στην πορεία ανακάλυψα ότι η αιτία απέχει μακράν από αυτό...
Άκου να δεις λοιπόν την διαφορά μας...
Κατ’ άρχας θά θελα να σας υποδείξω ότι ούτε ο χαρακτηρισμός επάγγελμα/λειτούργημα δεν ισχύει για την ιατρική. Ξέρετε, για να καταλάβετε τι λέω πρέπει να το ζήσετε... το να είσαι γιατρός είναι αποστολή... είναι ο ορισμός της προσφοράς στον συνάνθρωπο... είναι η απόλυτη θυσία των καλύτερων χρόνων, είτε είναι τα μαθητικά, είτε τα φοιτητικά, είτε τα οικογενειακά... είτε η εγκυμοσύνη της συζύγου, είτε τα στάδια του μαγαλώματος των παιδιών σου... και όλα αυτά κ Μιτίδη δεν θυσιάζονται γιατί έχει κανείς στο μυαλό το κέρδος.... αλλά την μάθηση... την γνώση.... την απόκτηση εμπειρίας... ξέρετε γιατί;;; Για να μπορεί ένας γιατρός όταν φτάσει εκείνη η ώρα που θα βρεθεί μόνος στο ιατρείο του με έναν ασθενή, να μπορεί να τον βοηθήσει... με τρόπο που κανένας, μα κανένας άλλος δεν μπορεί... δεν έχει την γνώση... δεν έχει αυτή την τόσο βαθειά ριζωμένη μέσα του την επιθυμία της προσφοράς... ούτε μηχανικός, ούτε φιλόλογος, ούτε αστροναύτης, ούτε μαθηματικός, ούτε φιλόσοφος μπορεί να κάνει αυτο που μετά από κόπους μπορει να κάνει ένας γιατρός.... ούτε και το google με όλη την γνώση του κόσμου...
Άρα κ Μιτίδη... η ιατρική δεν είναι ούτε επάγγελμά, ούτε και λειτούργημα... οι λέξεις είναι λίγες... πολύ λίγες να αποδόσουν αυτό που αισθάνεται ένα παιδί ακόμα που θέλει να γίνει γιατρός... κάτι που προέρχεται από τα βάθη της ύπαρξης του.... πως αλλοιώς άραγε θα εξηγούσε κανείς αυτές τις θυσίες....
Αλλά όπως σας είπα δεν είναι αυτο που μου προκαλεί την αηδία στην γελιότητα σας...
Είναι η αναφορά σας στις πουτάνες... μάθετε λοιπόν κ Μιτίδη ότι οι πουτάνες που εσείς χρησιμοποιήτε για να μειώσετε τους λειτουργούς της ιατρικής είναι άνθρωποι... είναι άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν με την ίδια τύχη με εσάς και εμάς... που ενδεχομένως δεν μεγάλωσαν σε ένα υγιές σπιτικό... με γονείς αδέλφια στέγη τροφή και ασφάλεια... σαν εσένα και εμένα... που δεν είχαν τις ευκαιρίες που είχαμε εμείς....
Οι πουτάνες κ Μιτίδη είναι γυναίκες που απο κοριτσάκια βρέθηκαν σε δύσκολη θέση και αναγκάστηκαν είτε με την βία, είτε ως μόνη επιλογή για να ζήσουν, να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο... οι πουτάνες κ. Μιτίδη είναι ήρωες της ζωής... με ψυχή... πολύ ανώτερη απο την δική σου και την δική μου... γιατί είναι μαύρη γιατί κάποιος σαν εμάς τους την έκανε μαύρη...
Οι πουτάνες κ. Μιτίδη υπάρχουν διότι τις επισκέπτονται «καθώσπρέπει» άνδρες για να χρησιμοποιήσουν τα σώματα τους ώς δοχεία του σεξ, αφού στις καθωσπρέπει ζωές τους είναι ανίκανοι να αναπτύξουν υγιείς ερωτικές σχέσεις.
Και πρέπει να ξέρετε το εξής... οι πουτάνες που λέτε κ Μιτίδη έρχονται στα ιατρεία μας... και όταν κλείνει η πόρτα και μένει ο γιατρός με την πουτάνα την αντιμετωπίζει σαν ίσο... σαν συνάνθρωπο... σαν πονεμένη ψυχή... την αντιμετωπίζει όχι σαν εσένα ή κάποιους σαν εσένα που πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι... τις αντιμετωπίζει με πολύ περισσότερη σημασία... γιατί βλέπει στα μάτια της την ψυχή της... το μαύρο... τον πόνο... βλέπει στα μάτια της τον λόγο που έγινε γιατρός... για να προσφέρει σε αυτόν που έχει ανάγκη...
Στα λέω αυτά κ. Μιτίδη και κλαίω... μετά βίας μπορώ να δω τι γράφω μέσα από τα δάκρυα... ξέρετε γιατί;;; Γιατί με την αναφορά σας μου θυμίσατε μια πουτάνα πριν λίγα χρόνια... που καθώς ψηλαφούσα τον μαστό της πάγωσα με αυτό που έπιανα... και όταν εξηγούσα την κατάσταση, ο ζοππόβορτος κυπραίος σύζυγος της (που τον παντρεύτηκε για να γλιτώσει) με ρώτησε αν θα μείνει μέρες μέσα γιατί δεν μπορούσε μόνος του να φροντίζει την κόρη τους.... κλαίω γιατί θυμάμαι τα σιωπηλά δάκρυα της πουτάνας γιατί ήξερε, θα έλειπε καιρό... ίσως για πάντα... 
Κλαίω γιατί υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς που πιστεύουν ότι μπορεί να είναι ανώτεροι από άλλους ανθρώπους...
Αυτή είναι η διαφορά μας κ. Μιτίδη... αυτός είναι ο λόγος της αηδίας που αισθάνομαι όλη μέρα...

  Μιχάλης Παγώνης, Παιδοχειρουργός