Προς τους νέους, επίδοξους, φοιτητές ιατρικής.

Προς τους νέους, επίδοξους, φοιτητές ιατρικής. Που ξέρω πως με διαβάζουν πολλοί. Αλλά και προς τους γονείς που μερικοί πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί. Τώρα, πριν συμπληρώσουν το μηχανογραφικο. Πρέπει να ξέρουν. 
Μπαίνεις στην ιατρική. Είσαι χαρούμενος. Πολύ χαρούμενος.
Ξέρεις ότι έχει πολύ διάβασμα. Αλλά δεν σε πειράζει. Το έχεις κάνει ήδη για να περάσεις άλλωστε.
Θα την τελειώσεις τη σχολή γρήγορα. 
Θες να κάνεις σπουδαία πράγματα. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου με άσπρη ποδιά, τα ακουστικά στον ώμο. Τους συγγενείς να κρέμονται από τα λόγια σου και τις γνώσεις σου. Και εσύ να αγορευεις. Σαν μεγαλοδικηγορος της ζωής.
Αλλά γιατρός δεν είναι αυτό.
Γιατρός είναι η ευθύνη , είναι η μυρωδιά του αίματος και του εμετού. Είναι οι 32 ώρες αϋπνίας. Είναι ο συγγενής που βρίζει έξω από τα επείγοντα, είναι το οστό που εξέχει, το αγγείο που αιμορραγει και σε ραντιζει με το κόκκινο χρώμα της ζωής και του θανάτου.
Είναι το παιδί σου που θα σε βλέπει κάθε τριτη μέρα και θα σε κοιτάει σαν ξένο. Αν προλάβεις να κάνεις. 
Είναι η φωνή του νοσηλευτή που στις τέσσερις τα ξημερώματα μόλις γειρεις ελάχιστα να ξαπλωσεις με τα μάτια και τα πόδια πρησμένα, σου χτυπάει δυνατά την πόρτα του μικρού σαν φυλακή δωματίου σου και σου φωνάζει "Γιατρέ ξύπνα, το παιδί πεθαίνει". Και εσύ χαμογελάς και κλαις μαζί, γιατί σου λέει ξύπνα. Αφού δεν κοιμήθηκες ποτέ. 
Επιστρατεύεις τις δυνάμεις που δεν έχεις και προσπαθείς. Αν νικήσεις θα έχει βοηθήσει και ο Θεός. Αν χάσεις θα φταις μόνο εσύ. 
Οι μέρες σου δεν θα είναι ποτέ ίδιες. Θα σε ρωτούν πως ήταν στη δουλειά και θα ξεροκαταπίνεις. Θα λες "καλά".Τι να πεις; Οι νύχτες σου και ο ύπνος σου δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος.  Πάντα η ευθύνη της πράξης σου αλλά και της απραξίας σου θα είναι πολλαπλάσια των ευθυνών όσων βρίσκονται γύρω σου. Σαν βαριά πέτρα που πρέπει να την σηκώνεις πάντα, με χαμόγελο και κατανόηση στον πόνο του άλλου. 
Και το γέλιο σου δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Γιατί θα έχεις κοιτάξει τον θάνατο κατάματα και ξέρεις πως θα τον ξαναδείς. 
Οι γιατροί είναι το πρώτο επάγγελμα σε αυτοκτονίες και κατάθλιψη. Σχεδόν πάνω από τους μισούς νέους γιατρούς έχουν καταθλιπτικα συμπτώματα Ακόμα και χρόνια μετά, θα νομίζεις πως θα χτυπήσει η πόρτα και θα ακούσεις μια φωνή να στριγγλιζει "Γιατρέ ξύπνα, το παιδί πεθαίνει".
 Γιατί αυτό είναι η μαχιμη και καθημερινή ιατρική.
 Δεν είναι μεγαλεία και συνέδρια και ταξίδια. 
 Είναι πρωτίστως η απάντηση στην ερώτηση "Ξύπνα γιατρέ, πεθαίνει" 
Το αντέχεις;.. Το μπορείς;. Δύνασαι να σηκώσεις αυτό το βάρος με το ελάχιστο ψυχικό και οικογενειακό κόστος; Αν ναι, καλώς ήλθες. 
Να είσαι έτοιμος σαν άλλος Άτλαντας να σηκώσεις πόνο και ευθύνη. Των άλλων και τον δικό σου. 
Καλώς ήλθες στην Ιατρική.

Δρ. Α. Δαρζέντας