Τι είναι η CRP; - C-Reactive Protein (CRP) Test

Η C Αντιδρώσα Πρωτεΐνη (C-Reactive Protein ή CRP) είναι ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα πρωτεϊνών, το οποίο συνθέτει ο οργανισμός όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σημαντική μόλυνση ή ένα τραύμα.
Αυξάνεται γρήγορα μετά από τραύμα, φλεγμονή, βακτηριακή ή μυκητιασική λοίμωξη και ελαττώνεται γρήγορα μόλις τα παραπάνω θεραπευτούν.
Ανακαλύφθηκε το 1930 από τους William Tillet και Thomas Francis και ο ρόλος της σε ό,τι αφορά τις παθήσεις της καρδιάς έχει διευκρινιστεί τα τελευταία χρόνια, μετά την ανακάλυψη ότι τα υψηλά επίπεδά της στο αίμα αποτελούν δείκτη πρόγνωσης των καρδιοπαθειών.
Η C Αντιδρώσα Πρωτεΐνη παράγεται στο ήπαρ και δε βρίσκεται φυσιολογικά στο αίμα σε υψηλές συγκεντρώσεις. Πρόκειται δηλαδή για μια σημαντική συνιστώσα του ανοσολογικού συστήματος του οργανισμού μας.
Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται ως πρωτεΐνη οξείας φάσης, όρος που χαρακτηρίζει εκείνες τις πρωτεΐνες που η συγκέντρωση τους αυξάνει κατά τουλάχιστον 25% κατά την διάρκεια της φλεγμονής.
Άτομα με αυξημένα επίπεδα CRP αντιμετωπίζουν τριπλάσιο κίνδυνο καρδιακής προσβολής σε σχέση με εκείνους που έχουν χαμηλά επίπεδα.
Η πιο σημαντική χρήση της CRP είναι η ανίχνευση του υψηλού κινδύνου σε άτομα που δεν έχουν άλλο παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακό πρόβλημα.
Επίσης, το επίπεδο της CRP έχει προγνωστική αξία στους ασθενείς με αθηροσκλήρωση, η οποία προκαλεί τη συσσώρευση της χοληστερίνης στα αιμοφόρα αγγεία, δημιουργώντας ένα είδος φλεγμονής.
Ο κατάλογος των κατηγοριών νοσημάτων, που προκαλούν αυξημένη CRP είναι μακρύς.
Ενδεικτικά αναφέρουμε:

• Αποστήματα οδόντων και φλεγμονές στόματος
• Συστηματικές λοιμώξεις
• Εστιακές φλεγμονές
• Ρευματολογικά νοσήματα
• Φλεγμονώδη νοσήματα εντέρου
• Καρκινώματα
• Αυτοάνοσα νοσήματα
• Νοσήματα αίματος
• Κοκκιωματώδεις νόσοι
• Τραύματα

Παρόλο που η εξέταση CRP δεν είναι ειδική αρκετά ώστε να διαγνώσει κάποια συγκεκριμένη ασθένεια, εξυπηρετεί σαν ένας γενικός δείκτης για λοίμωξη και φλεγμονή, έτσι ώστε να θέτει σε επαγρύπνηση τους ιατρούς για περαιτέρω εξετάσεις και θεραπεία, οι οποίες μπορεί να είναι απαραίτητες.

C-Reactive Protein (CRP) Test

What is a c-reactive protein (CRP) test?

A c-reactive protein test measures the level of c-reactive protein (CRP) in your blood. CRP is a protein made by your liver. It's sent into your bloodstream in response to inflammation. Inflammation is your body's way of protecting your tissues if you've been injured or have an infection. It can cause pain, redness, and swelling in the injured or affected area. Some autoimmune disorders and chronic diseases can also cause inflammation.
Normally, you have low levels of c-reactive protein in your blood. High levels may be sign of a serious infection or other disorder.
Other names: c-reactive protein, serum

What is it used for?

A CRP test may be used to find or monitor conditions that cause inflammation. These include:

• Bacterial infections, such as sepsis, a severe and sometimes life-threatening condition
• A fungal infection
• Inflammatory bowel disease, a disorder that causes swelling and bleeding in the intestines
• An autoimmune disorder such as lupus or rheumatoid arthritis
• An infection of the bone called osteomyelitis

Why do I need a CRP test?

You may need this test if you have symptoms of a serious bacterial infection. Symptoms include:

• Fever
• Chills
• Rapid breathing
• Rapid heart rate
• Nausea and vomiting

If you've already been diagnosed with an infection or have a chronic disease, this test may be used to monitor your treatment. CRP levels rise and fall depending on how much inflammation you have. If your CRP levels go down, it's a sign that your treatment for inflammation is working.

What do the results mean?

If your results show a high level of CRP, it probably means you have some type of inflammation in your body. A CRP test doesn't explain the cause or location of the inflammation. So if your results are not normal, your health care provider may order more tests to figure out why you have inflammation.
A higher than normal CRP level does not necessarily mean you have a medical condition needing treatment. There are other factors that can raise your CRP levels. These include cigarette smoking, obesity, and lack of exercise.
If you have questions about your results, talk to your health care provider.

Is there anything else I need to know about a CRP test?

A CRP test is sometimes confused with a high-sensitivity-(hs) CRP test. Although they both measure CRP, they are used to diagnose different conditions. An hs-CRP test measures much lower levels of CRP. It is used to check for risk of heart disease.

SOURCES :Medlineplus , healthvew 
 

Αυτές οι πληροφορίες προορίζονται για γενική ενημέρωση του κοινού και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη συμβουλή ιατρού ή άλλου αρμόδιου επαγγελματία υγείας .

This information is intended as a general guide only and not to provide specific information for individual patient care. Any questions about your own situation should be directed to your medical practitioner. . 

Pediamed- Pedialine

BRONCHIOLITIS - ΒΡΟΓΧΙΟΛΙΤΙΔΑ

Bronchiolitis is a common lung infection in young children and infants. It causes inflammation and congestion in the small airways (bronchioles) of the lung. Bronchiolitis is almost always caused by a virus. Typically, the peak time for bronchiolitis is during the winter months.
Bronchiolitis starts out with symptoms similar to those of a common cold but then progresses to coughing, wheezing and sometimes difficulty breathing. Symptoms of bronchiolitis can last for several days to weeks, even a month.
Most children get better with care at home. A very small percentage of children require hospitalization.

Symptoms

For the first few days, the signs and symptoms of bronchiolitis are similar to those of a cold:

• Runny nose
• Stuffy nose
• Cough
• Slight fever (not always present)

After this, there may be a week or more of difficulty breathing or a whistling noise when the child breathes out (wheezing).
Many infants will also have an ear infection (otitis media).

When to see a doctor

If it's difficult to get your child to eat or drink and his or her breathing becomes more rapid or labored, call your child's doctor. This is especially important if your child is younger than 12 weeks old or has other risk factors for bronchiolitis — including premature birth or a heart or lung condition.
The following signs and symptoms are reasons to seek prompt medical attention:

• Vomiting
• Audible wheezing sounds
• Breathing very fast — more than 60 breaths a minute (tachypnea)  — and shallowly
• Labored breathing — the  ribs seem to suck inward when infant inhales
• Sluggish or lethargic appearance
• Refusal to drink enough, or breathing too fast to eat or drink
• Skin turning blue, especially the lips and fingernails (cyanosis)

Causes

Bronchiolitis occurs when a virus infects the bronchioles, which are the smallest airways in your lungs. The infection makes the bronchioles swell and become inflamed. Mucus collects in these airways, which makes it difficult for air to flow freely in and out of the lungs.
Most cases of bronchiolitis are caused by the respiratory syncytial virus (RSV). RSV is a common virus that infects just about every child by the age of 2. Outbreaks of the RSV infection occur every winter. Bronchiolitis can also be caused by other viruses, including those that cause the flu or the common cold. Infants can be reinfected with RSV because at least two strains exist.
The viruses that cause bronchiolitis are easily spread. You can contract them through droplets in the air when someone who is sick coughs, sneezes or talks. You can also get them by touching shared objects — such as utensils, towels or toys — and then touching your eyes, nose or mouth.

Risk factors

Infants younger than 3 months of age are at greatest risk of getting bronchiolitis because their lungs and immune systems aren't yet fully developed.
Other factors that are associated with an increased risk of bronchiolitis in infants, or more severe illness due to bronchiolitis, include:

• Premature birth
• An underlying heart or lung condition
• A depressed immune system
• Exposure to tobacco smoke
• Never having been breast-fed — breast-fed babies receive immune benefits from the mother
• Contact with multiple children, such as in a child care setting
• Living in a crowded environment
• Having siblings who attend school or child care and bring home the infection

Complications

Complications of severe bronchiolitis may include:

• Blue lips or skin (cyanosis). Cyanosis is caused by lack of oxygen.
• Pauses in breathing (apnea). Apnea is most likely to occur in premature infants and in infants within the first two months of life.
• Dehydration.
• Low oxygen levels and respiratory failure.

If these occur, your child may need hospitalization. Severe respiratory failure may require that a tube be inserted into the trachea to help the child's breathing until the infection has run its course.
If your baby was born prematurely, has a heart or lung condition, or has a compromised immune system, watch closely for beginning signs of bronchiolitis. The infection can quickly become severe. In such cases, your child will usually need hospitalization.

Prevention

Because the viruses that cause bronchiolitis spread from person to person, one of the best ways to prevent it is to wash your hands frequently — especially before touching your baby when you have a cold or other respiratory illness. Wearing a face mask at this time is appropriate.
If your child has bronchiolitis, keep him or her at home until the illness is past to avoid spreading it to others.
Other commonsense ways to help curb infection include:

• Limit contact with people who have a fever or cold. If your child is a newborn, especially a premature newborn, avoid exposure to people with colds in the first two months of life.
• Clean and disinfect surfaces. Clean and disinfect surfaces and objects that people frequently touch, such as toys and doorknobs. This is especially important if a family member is sick.
• Cover coughs and sneezes. Cover your mouth and nose with a tissue. Then throw away the tissue and wash your hands or use alcohol hand sanitizer.
• Use your own drinking glass. Don't share glasses with others, especially if someone in your family is ill.
• Wash hands often. Frequently wash your own hands and those of your child. Keep an alcohol-based hand sanitizer handy for yourself and your child when you're away from home.
• Breast-feed. Respiratory infections are significantly less common in breast-fed babies.

Vaccines and medications

There are no vaccines for the most common causes of bronchiolitis (RSV and rhinovirus). However, an annual flu shot is recommended for everyone older than 6 months.
Infants at high risk of the RSV infection, such as those born very prematurely or with a heart-lung condition or a depressed immune system, may be given the medication palivizumab (Synagis) to decrease the likelihood of RSV infections.

ΒΡΟΓΧΙΟΛΙΤΙΔΑ

Η βρογχιολίτιδα είναι λοίμωξη του κατώτερου αναπνευστικού που αφορά παιδιά ηλικίας μικρότερης των 2 ετών. Η συχνότερη αιτία είναι ο αναπνευστικός συγκυτιακός ιός. Εξάρσεις αυτού του ιού συνήθως παρατηρούνται από τον Νοέμβριο έως και τον Απρίλιο με μία αιχμή τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο. Άλλοι ιοί που μπορούν να προκαλέσουν τη λοίμωξη είναι ο ιός της παραγρίππης, της γρίππης καθώς και διάφοροι αδενοϊοί. Η λοίμωξη προκαλεί φλεγμονή των τελικών (μικρών) αεραγωγών που ονομάζονται βρογχιόλια, γεγονός που εμποδίζει τον αέρα να φτάσει στις κυψελίδες όπου γίνεται η ανταλλαγή αερίων στους πνεύμονες. Η μετάδοση του αναπνευστικού συγκυτιακού ιού γίνεται με την άμεση επαφή με τις εκκρίσεις ενός μολυσμένου ατόμου, είτε μέσα στην οικογένεια, είτε στους βρεφονηπιακούς σταθμούς , ή σε θαλάμους νοσοκομείων. Η καλύτερη πρόληψη κατά της διασποράς του ιού είναι το προσεκτικό πλύσιμο των χεριών. Η βρογχιολίτιδα είναι η πιο συχνή αιτία νοσηλείας στο νοσοκομείο στη βρεφική ηλικία.

Συμπτώματα

· Βήχας
· Αναπνευστικός συριγμός
· Δύσπνοια
· Ταχύπνοια
· Κυάνωση
· Πυρετός
· Ρινική καταρροή

Ποια είναι τα σημεία σοβαρής βρογχιολίτιδας που απαιτούν άμεση ιατρική εκτίμηση;
-Εισολκές (εισέχον δέρμα γύρω από τς πλευρές και στη βάση του λαιμού)

-Αναπέταση ρινικών πτερυγίων (άνοιγμα της εισόδου της μύτης σε κάθε αναπνοή, «χορός πτερυγίων»)

-Γογγυσμός (βογγητό)

-Κυάνωση (μπλε χρώμα δέρματος που μπορεί να παρατηρηθεί στα νύχια, τα ωτικά λοβία, την κορυφή της μύτης τα χείλη και τη γλώσσα) και αποτελεί ένδειξη χαμηλών επιπέδων οξυγόνου στο αίμα (υποξίας)

Θεραπεία

Η θεραπεία είναι κυρίως συμπτωματική. Εάν το παιδί δε χρειάζεται νοσηλεία στο νοσοκομείο η θεραπεία περιλαμβάνει παρακολούθηση, καλή ενυδάτωση και καθαρισμό της μύτης για την αντιμετώπιση της ρινίτιδας. Άλλες θεραπείες όπως αντιβιοτικά, αντιβηχικά και αποσυμφορητικά δε συνιστώνται.
Ο βήχας είναι ένας μηχανισμός άμυνας του οργανισμού που βοηθά στο να καθαρίζουν οι πνεύμονες και συνήθως δε χρειάζεται αντιμετώπιση. Καθώς υποχωρεί η λοίμωξη των πνευμόνων ο βήχας βελτιώνεται. Το κάπνισμα μέσα στο σπίτι ή γύρω από το παιδί πρέπει να αποφεύγεται γιατί μπορεί να επιδεινώσει το βήχα του παιδιού.
Τα αντιβιοτικά δεν έχουν θέση στη θεραπεία της βρογχιολίτιδας γιατί συνήθως προκαλείται από ιούς. Ωστόσο, μπορεί να είναι απαραίτητα εάν η βρογχιολίτιδα επιπλακεί από βακτηριδιακή λοίμωξη όπως ωτίτιδα ή βακτηριακή πνευμονία (πράγμα όχι συνηθισμένο).

SOURCES : Mayo Clinic Staff ,paidiatriki.gr , επε, cdc AAP etc

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ! MERRY CHRISTMAS !

Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την Θείαν γέννησιν,
να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον,
εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται,
χαίρει η φύσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται,
εν φάτνη των αλόγων,
ο βασιλεύς των ουρανών,
και ποιητής των όλων.
Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε,
πέτρα να μην ραγίσει,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού,
χίλια χρόνια να ζήσει.

Χρόνια Πολλά !

Καλά Χριστούγεννα !

 Merry Christmas !

Δρ. Νίκος Κονναρής 

Τι είναι η σκολίωση των παιδιών και των εφήβων - What Is Scoliosis?

Η σκολίωση είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που προκαλεί παραμόρφωση, στροφή και πλάγια κλίση των σπονδύλων με αποτέλεσμα η σπονδυλική στήλη να παίρνει σχήμα S ή C. Ο όρος προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη σκολιός που σημαίνει στραβός, (όχι ευθύς, όχι ίσιος). Πρακτικά μιλώντας, προκαλεί λορδωτική στάση και κλίση του κορμού προς τα δεξιά ή αριστερά, κλίση της λεκάνης αντίθετα, ασυμμετρία των ώμων (ο ένας ώμος είναι πιο ψηλά από τον άλλο), προπέτεια της μιας ή της άλλης ωμοπλάτης και του ενός ή του άλλου στήθους προς τα εμπρός.
Όταν η σκολίωση είναι μεγάλη οι ασυμμετρίες που προκαλεί στο σώμα είναι ιδιαίτερα εμφανείς. Στα αρχικά στάδια όμως είναι δυνατόν να μην φαίνεται στον απλό παρατηρητή και να διαφεύγει, δεδομένου ότι δεν προκαλεί συνήθως πόνο και οι μικρές ασυμμετρίες καλύπτονται από τα ρούχα που φορούν τα παιδιά που κατά τα άλλα είναι υγιέστατα.

Πότε εμφανίζεται η σκολίωση – συμπτώματα σκολίωσης
Παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία ακόμα και στους ενήλικες (de novo σκολίωση ενηλίκων). Η σκολίωση των παιδιών και των εφήβων αφορά στον αναπτυσσόμενο σκελετό γι΄ αυτό και χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση.
Σήμερα διακρίνουμε τη σκολίωση ανάλογα με την ηλικία εμφάνισης σε:
1. σκολίωση πρώιμης έναρξης (early onset scoliosis) πριν την ηλικία των 5 ετών και
2. σκολίωση καθυστερημένης έναρξης, μετά την ηλικία των 5 ετών.

Η σκολίωση πρώιμης έναρξης (early onset scoliosis) είναι η πιο σοβαρή μορφή σκολίωσης γιατί αφορά στον αναπτυσσόμενο παιδικό σκελετό. Επειδή εμφανίζεται νωρίς, η παραμόρφωση μεγαλώνει όσο μεγαλώνει σκελετικά το παιδί με αποτέλεσμα να οδηγεί σε σημαντικές δυσμορφίες. Όταν δε η σκολίωση εντοπίζεται στην περιοχή του θώρακα επηρεάζει και το σχήμα του θωρακικού κλωβού – της κοιλότητας που περιέχει τους πνεύμονες και την καρδιά – και μαζί με αυτό επηρεάζει την ανάπτυξη των πνευμόνων κάτι που έχει αρνητικές επιπτώσεις στην καρδιοαναπνευστική λειτουργία του παιδιού. Εάν η παραμόρφωση επιδεινώνεται καθώς το παιδί αναπτύσσεται, επηρεάζει με ένα μηχανισμό ντόμινο, όχι μόνο τη μορφή της σπονδυλικής στήλης αλλά και την διαμόρφωση του θώρακα και την ανάπτυξη των πνευμόνων. Προοδευτικά η σκολίωση πρώιμης έναρξης μπορεί να γίνει, από ένα αμιγώς ορθοπαιδικό πρόβλημα, ένα σοβαρό παιδιατρικό συστηματικό νόσημα που εκδηλώνεται με σύνδρομο θωρακικής ανεπάρκειας (thoracic insufficiency syndrome) και ελαττωμένο δείκτη μάζας σώματος. Ευτυχώς η σκολίωση αυτή είναι πολύ σπάνια (<1:10000 γεννήσεις) και εάν αναγνωριστεί έγκαιρα από τους γονείς και τον παιδίατρο, η θεραπεία έχει άριστα αποτελέσματα.

Στα μεγαλύτερα παιδιά η παραμόρφωση εμφανίζεται συνήθως την περίοδο της ταχείας ανάπτυξης λίγο πριν την εφηβεία, από τα 9 έως τα 12 στα κορίτσια και στα 13 με 14 έτη στα αγόρια.

Που οφείλεται η σκολίωση και πόσο συχνή είναι
Περίπου δύο με τρία στα εκατό παιδιά της σχολικής ηλικίας έχουν σκολίωση. Εμφανίζεται πιο συχνά στα κορίτσια της εφηβικής ηλικίας και σε μερικές οικογένειες υπάρχει σε μεγαλύτερη συχνότητα.
Στο 85% των περιπτώσεων δεν γνωρίζουμε την αιτία και ονομάζουμε τη σκολίωση ιδιοπαθή. Γνωρίζουμε όμως ότι η κακή στάση, η βαριά τσάντα, η μικρή ανισοσκελία ή η πλατυποδία δεν προκαλούν σκολίωση. Επίσης γνωρίζουμε ότι το μονόζυγο, οι ειδικές ασκήσεις, το κολύμπι, τα ειδικά πέλματα και οι ειδικοί νάρθηκες δεν προλαβαίνουν και δεν διορθώνουν την σκολίωση.

Σήμερα πιστεύουμε ότι η ιδιοπαθής σκολίωση έχει γενετική βάση και εκδηλώνεται σε άτομα με κληρονομική προδιάθεση (multiple gene inheritance). Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν ένας γονιός έχει σκολίωση θα έχει και το παιδί του. Η συχνότητα όμως της σκολίωσης σε ορισμένες οικογένειες είναι αυξημένη, γι΄αυτό και τα παιδιά αυτών των οικογενειών πρέπει να ελέγχονται πιο συχνά.

Γνωστά αίτια σκολίωσης είναι επίσης συγγενείς ανωμαλίες, χρωμοσωμικά σύνδομα, διαταραχές του συνδετικού ιστού και παθήσεις του νευρικού συστήματος και των μυών όπως η εγκεφαλική παράλυση, η μυοπάθεια Duchene, η νευροϊνωμάτωση, το σύνδρομο Marfan κ.α.

Πως γίνεται η διάγνωση της σκολίωσης
Η παραμόρφωση του κορμού ανακαλύπτεται συνήθως από τους γονείς ή τον παιδίατρο. Ο μόνος αποδεκτός τρόπος για την διάγνωση είναι η ακτινογραφία της Σπονδυλικής Στήλης που γίνεται πάντα σε όρθια θέση με συγκεκριμένο τρόπο και με ειδική ακτινολογική τεχνική (full spine x-ray). Είναι σημαντικό η ακτινογραφία να γίνει σωστά για να μη χρειασθεί να επαναληφθεί γιατί τότε το παιδί θα υποστεί άχρηστη ακτινοβόληση. Το μέγεθος της σκολίωσης μετριέται σε μοίρες και είναι ένα από τα στοιχεία που καθορίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης και την κατάλληλη αντιμετώπιση.

Ποια η θεραπεία της σκολίωσης
Η αντιμετώπιση της σκολίωσης περιλαμβάνει την παρακολούθηση, την εφαρμογή κηδεμόνων και την εγχείρηση. Στόχος είναι το σταμάτημα της εξέλιξης και η διατήρηση της ισορροπίας του σώματος. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η σκολίωση δεν θεραπεύεται με την κλασσική έννοια του όρου. Αφενός γιατί πολλές φορές δεν προκαλεί νόσο και αφετέρου γιατί δεν υπάρχει, μέχρι σήμερα, τρόπος να ξαναγίνει η σπονδυλική στήλη ίσια διατηρώντας την πλήρη κινητικότητα. Ο μόνος τρόπος να ισιώσει η σπονδυλική στήλη είναι η εγχείρηση που γίνεται από εξειδικευμένο ορθοπαιδικό με ιδιαίτερη τεχνική, αλλά θυσιάζεται η κινητικότητα ενός μέρους της σπονδυλικής στήλης. Για το λόγο αυτό εγχειρήσεις σκολίωσης γίνονται όταν είναι απαραίτητες και πάντα την κατάλληλη στιγμή ώστε να περιοριστεί στο ελάχιστο το μήκος της σπονδυλικής στήλης που θα αγκυλωθεί. Η ηλικία δεν είναι περιορισμός. Η εγχείρηση πρέπει να γίνεται νωρίς όταν φαίνεται ότι η σκολίωση δεν μπορεί να αναχαιτισθεί με άλλο τρόπο. Το παιδί μετά θα έχει μια φυσιολογική ζωή χωρίς κανένα περιορισμό.

Οι κηδεμόνες της σκολίωσης είναι ειδικοί νάρθηκες που εφαρμόζονται στον κορμό του παιδιού - που έχει ικανό δυναμικό ανάπτυξης - για να σταματήσουν την εξέλιξη της σκολίωσης. Δεν διορθώνουν τη σπονδυλική στήλη μόνιμα και το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους θεωρείται επιτυχές, από άλλους όταν η σκολίωση παραμείνει στο αρχικό της μέγεθος, και από άλλους όταν δεν μεγαλώσει τόσο ώστε να χρειάζεται εγχείρηση. Με το ένα ή με το άλλο κριτήριο η επιτυχία του κηδεμόνα φθάνει στο 80%, εφόσον το παιδί δέχεται να τον φοράει 23 ώρες το 24ωρο.
Οι ειδικές ασκήσεις, οι φυσικοθεραπείες, τα ειδικά πέλματα και η κολύμβηση δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι μπορούν να διορθώσουν ή να σταματήσουν την εξέλιξη της σκολίωσης.

Πρόληψη της σκολίωσης
Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα τρόπος να προλάβουμε την εμφάνιση της σκολίωσης. Η έγκαιρη διάγνωση όμως, έχει μεγάλη σημασία, γιατί μπορούμε να τροποποιήσουμε την φυσική ιστορία είτε περιορίζοντας το μέγεθος της παραμόρφωσης με ορθοπαιδικούς κηδεμόνες είτε διορθώνοντας την παραμόρφωση με χειρουργικές επεμβάσεις. Η έγκαιρη και πρώιμη διάγνωση μπορεί να γίνει με οργανωμένα προγράμματα έλεγχου στο σχολείο ή με ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των παιδιάτρων που κάνουν τον υποχρεωτικό προσχολικό έλεγχο.

Όλα τα παιδιά ελέγχονται στην ηλικία των 6 ετών. Εάν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό σκολίωσης πρέπει να ελέγχονται μετά κάθε χρόνο μέχρι την έναρξη της εφηβείας. Χωρίς οικογενειακό ιστορικό, όλα τα κορίτσια πρέπει να ελέγχονται κλινικά δύο φορές, στην ηλικία των 10 και στην ηλικία των 12 ετών, ενώ όλα τα αγόρια πρέπει να ελέγχονται μία φορά στην ηλικία των 13 ετών. Εάν στη δοκιμασία επίκυψης τεθεί υποψία σκολίωσης το παιδί πρέπει να παραπεμφθεί σε εξειδικευμένο ορθοπαιδικό.

What Is Scoliosis?

Scoliosis is when the vertebrae (the small bones in the spine) form a curved line instead of being straight. Sometimes they also rotate (twist), like a corkscrew. This can cause health problems.
Although the spine is sometimes called "the backbone," it's not just one bone. It's made of lots of small bones (called vertebrae) that are connected by a type of elastic tissue called cartilage. This gives people the flexibility to bend, stretch, balance, and even walk.
Small curves usually don't cause problems. But a curve that gets worse can be bad for a person's health. Health care providers treat scoliosis with back braces or surgery when needed. 

What Are the Types of Scoliosis?

Orthopedic specialists (doctors and other providers who treat bone and muscle problems) group scoliosis into types. Knowing the type of scoliosis helps health care providers treat it.

• Idiopathic scoliosis. This is the most common type of scoliosis. Kids can get it at any age, but most of the time it happens around puberty when a child goes through a growth spurt. Experts don't know exactly why this type of scoliosis develops, but it runs in some families.
• Congenital scoliosis. This type of scoliosis happens when something goes wrong with the way some of the vertebrae developed while a baby was in the womb. The problem might not be noticed until a child goes through a growth spurt, usually around age 2 or between 8 and 13.
• Scoliosis caused by a medical condition. Some kids develop scoliosis because they have a long-term medical problem that affects the muscles or skeletal system. For example, kids with muscular dystrophy, cerebral palsy, Marfan syndrome, or osteogenesis imperfecta may get scoliosis. Kids who have had tumors or growths on their spine may also develop scoliosis.

How Is Scoliosis Treated?

Small curves usually don't cause problems. But a curve that gets worse can be bad for a person's health. Very large curves can damage the joints and cause arthritis of the spine. Large curves can make the ribs rub against the pelvis, causing pain. Someone whose spine curves a lot might get lung problems.
If it looks like scoliosis could cause health problems, doctors will treat it with a back brace to prevent it from getting worse. In some cases, kids need surgery.

Sources :KidsHealth**,  paidiatros*

*ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ Γ. ΚΟΛΛΙΝΤΖΑΣ, MD
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ
Εξειδικευμένος στη Σκολίωση & στη Χειρουργική Σπονδυλική Στήλης
Fellowship trained in Pediatric Orthopaedic and Spine Surgery

Αυτές οι πληροφορίες προορίζονται για γενική ενημέρωση του κοινού και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη συμβουλή ιατρού ή άλλου αρμόδιου επαγγελματία υγείας .

This information is intended as a general guide only and not to provide specific information for individual patient care. Any questions about your own situation should be directed to your medical practitioner. . 

Pediamed

ΜΗ ΣΥΝΔΡΟΜΙΚΕΣ ΚΡΑΝΙΟΣΥΝΟΣΤΕΩΣΕΙΣ - Facts about Craniosynostosis

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
Τι ονομάζεται κρανιοσυνοστέωση;
Τα οστά του θόλου του κρανίου ενός νεογέννητου δεν βρίσκονται σε απόλυτη επαφή μεταξύ τους, καθώς ανάμεσά τους παρεμβάλλονται οι ραφές (Σχήμα 1). Οι ραφές του κρανίου αποτελούν υμενώδεις ταινίες, οι οποίες συνδέουν τα οστά και βοηθούν στην ανάπτυξή τους, ειδικότερα κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού, όπου η αύξηση του όγκου του εγκεφάλου είναι ταχύτατη. Στο συγκεκριμένο διάστημα, επομένως, οι ραφές παραμένουν «ανοιχτές» –όπως λέμε–, παρέχοντας τη δυνατότητα στα οστά να μεγαλώσουν όσο χρειάζεται, προκειμένου να δημιουργήσουν τον απαραίτητο χώρο για να αναπτυχθεί φυσιολογικά ο εγκέφαλος. Αργότερα, οι ραφές «κλείνουν» και τα οστά συνενώνονται (Σχήμα 2).

---

Σχ. 1 (αριστερά). Ο θόλος του κρανίου ενός φυσιολογικού νεογνού, όπως τον βλέπουμε από επάνω. Ανάμεσα στα οστά παρεμβάλλονται οι ραφές (κίτρινο χρώμα). Οι αποστάσεις μεταξύ των οστών απεικονίζονται σκοπίμως διευρυμένες υπέρμετρα. Σχ. 2 (δεξιά). Σύγκλειση των ραφών και συνένωση των οστών του κρανίου.

---

Κάθε πρώιμη σύγκλειση μίας ή περισσότερων ραφών, είτε κατά την ενδομήτρια ζωή είτε κατά τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση, ονομάζεται κρανιοσυνοστέωση. Στη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών (>90%), οι κρανιοσυνοστεώσεις παρουσιάζονται ως μεμονωμένες ανωμαλίες (μη συνδρομικές κρανιοσυνοστεώσεις), ενώ στους υπόλοιπους ως μέρος συνδρόμων (τα σύνδρομα συνιστούν ιδιαίτερες και βαρύτερες κλινικές οντότητες, πολλαπλών ευρημάτων και συμπτωμάτων). Η συχνότητα των κρανιοσυνοστεώσεων, συνδρομικών και μη, ανέρχεται σε 343 / 1.000.000 γεννήσεις. Στην παρούσα ενότητα συζητούνται μόνο οι μη συνδρομικές κρανιοσυνοστεώσεις.

---

Πού οφείλονται οι μη συνδρομικές κρανιοσυνοστεώσεις;
Η αιτιολογία τους δεν είναι σαφής. Ως εκ τούτου, ενοχοποιούνται τοξικοί παράγοντες κατά τη διάρκεια της κύησης, καθώς και γονιδιακές αποκλίσεις, ένα μικρό ποσοστό των οποίων έχει αποδειχθεί πως κληρονομείται. Επίσης, υψηλό ποσοστό κρανιοσυνοστεώσεων παρατηρείται σε πάσχοντες από αιματολογικές διαταραχές, ανωμαλίες του εγκεφάλου –μικροκεφαλία ή εγκεφαλοκήλη–, μεταβολικές διαταραχές –όπως π.χ. υπερθυρεοειδισμό– ή διαταραχές που συνδέονται με τη διάπλαση του σκελετού (δευτερογενείς κρανιοσυνοστεώσεις).

---

Ποια είναι τα προβλήματα που συνοδεύουν μία κρανιοσυνοστέωση;
Η πρώιμη σύγκλειση μιας κρανιακής ραφής προκαλεί α) δυσμορφία του κρανίου, β) τοπική μείωση του ενδοκρανιακού όγκου (δηλ. του χώρου μεταξύ των οστών του κρανίου που περιβάλλουν τον εγκέφαλο) στην περιοχή της συνοστέωσης.
Η δυσμορφία ποικίλλει ανάλογα με τη ραφή ή τις ραφές που έχουν συνοστεωθεί και οφείλεται α) στην ανώμαλη ανάπτυξη των οστών των οποίων η ραφή έχει κλείσει, β) στην αντισταθμιστική, υπέρμετρη ανάπτυξη των γειτονικών οστών, ούτως ώστε να αποκατασταθεί η τοπική μείωση του ενδοκρανιακού όγκου που επήλθε λόγω της κρανιοσυνοστέωσης.
Στα Σχήματα που ακολουθούν, απεικονίζονται οι συχνότερες μορφές κρανιοσυνοστεώσεων. Οι λευκές, τεθλασμένες γραμμές αντιστοιχούν στην περιοχή της συνοστεωμένης ραφής. Τα μαύρα βέλη δείχνουν την κατεύθυνση της παθολογικής ανάπτυξης των οστών των οποίων η ραφή έχει κλείσει, ενώ τα λευκά την κατεύθυνση της αντισταθμιστικής ανάπτυξης των γειτονικών. Επισημαίνεται πως οι εν λόγω εικόνες συνιστούν απλουστευμένες παραστάσεις κρανιοσυνοστεώσεων, μην περιλαμβάνοντας, ως εκ τούτου, το πλήρες φάσμα και τις λεπτομέρειες των δυσμορφιών που παρατηρούνται.

---

Σχ. 3. Κρανίο φυσιολογικού νεογνού.

Σχ. 4. Σκαφοκεφαλία.

Σχ. 5. Ετερόπλευρη (δεξιά) μετωπιαία πλαγιοκεφαλία.

Σχ. 6. Αμφοτερόπλευρη μετωπιαία πλαγιοκεφαλία.

Σχ. 7. Τριγωνοκεφαλία.

Σχ. 8. Ετερόπλευρη (αριστερή) ινιακή πλαγιοκεφαλία.⁽¹⁾

---

Η πιο συχνή, μη συνδρομική κρανιοσυνοστέωση, είναι η σκαφοκεφαλία, με ποσοστό 1 / 5.000 γεννήσεις (Σχήμα 4). Ακολουθεί η ετερόπλευρη μετωπιαία πλαγιοκεφαλία (1 / 10.000 – Σχήμα 5) και η τριγωνοκεφαλία (1 / 15.000 – Σχήμα 7). Σπανιότερες είναι η αμφοτερόπλευρη μετωπιαία και η ετερόπλευρη ινιακή πλαγιοκεφαλία (Σχήματα 6 και 8, αντιστοίχως), όπως και η αμφοτερόπλευρη ινιακή πλαγιοκεφαλία (δεν απεικονίζεται σε κάποιο Σχήμα). Σημειώνεται ότι οι μετωπιαίες πλαγιοκεφαλίες (ετερόπλευρες ή αμφοτερόπλευρες) συνοδεύονται και από δυσμορφία / εκτοπία των οφθαλμικών κόγχων, ενώ η τριγωνοκεφαλία από υποτελορισμό (δηλ. από μειωμένη απόσταση μεταξύ των οφθαλμικών κόγχων).
Πέραν της δυσμορφίας, η πρώιμη σύγκλειση μιας κρανιακής ραφής προκαλεί και τοπική μείωση του ενδοκρανιακού όγκου, η οποία μεταφράζεται σε διαταραχή της χωροθέτησης του όγκου του εγκεφάλου ανάμεσα στα οστά του κρανίου. Έτσι, και παρά το γεγονός πως οι ραφές που παραμένουν ανοιχτές προσφέρουν τη δυνατότητα στα υπόλοιπα οστά να αντισταθμίσουν το πρόβλημα, η ανάπτυξη του εγκεφάλου λαμβάνει χώρα μέσα σε μία κοιλότητα που αδυνατεί να εκπτυχθεί ομοιόμορφα με αυτόν. Το εν λόγω φαινόμενο μπορεί να οδηγήσει σε τοπική πίεση και παραμόρφωση του εγκεφάλου από το κρανίο. Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρείται –αν και σχεδόν αποκλειστικά σε βαρύτερες περιπτώσεις, όπου οι συνοστεωμένες ραφές είναι περισσότερες από μία–, είναι η άνοδος της ενδοκρανιακής πίεσης. Τούτο συμβαίνει λόγω της αυξημένης αδυναμίας του κρανίου να εκπτυχθεί επαρκώς, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του εγκεφάλου σε έναν χώρο μικρότερο από εκείνον που του αναλογεί. Η κατάσταση αυτή εγκυμονεί ιδιαίτερους κινδύνους. Απαιτεί έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση, ειδάλλως είναι δυνατόν να καταλήξει σε:

1. Ατροφία του εγκεφάλου και πνευματική καθυστέρηση.
2. Σοβαρότατες διαταραχές της όρασης, εξαιτίας των επιπτώσεων της αυξημένης ενδοκρανιακής πίεσης στα οπτικά νεύρα.

Εκτός από τις παραπάνω ανωμαλίες, οι κρανιοσυνοστεώσεις ενδέχεται να συνοδεύονται και από υδροκέφαλο. Η συγκεκριμένη πάθηση οφείλεται σε ανεπαρκή αποχέτευση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, δηλαδή του υγρού που κυκλοφορεί φυσιολογικά μεταξύ του θόλου του κρανίου και του εγκεφάλου. Τούτο μπορεί να συνεπάγεται αύξηση της ενδοκρανιακής πίεσης, ατροφία του εγκεφάλου και διόγκωση του κρανίου. Επίσης, σε σπανιότερες περιπτώσεις παρατηρούνται ορισμένα άλλα προβλήματα, όπως διαταραχές στη σωματική ανάπτυξη, στη διάπλαση νεύρων κ.τ.λ. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι, παρ’ όλο που οι περισσότεροι πάσχοντες από κρανιοσυνοστέωση δεν αναμένεται να παρουσιάσουν νοητική υστέρηση, ένα σημαντικό ποσοστό από αυτούς θα εμφανίσει κάποιου βαθμού μαθησιακές δυσκολίες.

---

Πώς γίνεται η διάγνωση των κρανιοσυνοστεώσεων; Πώς ελέγχεται η ενδοκρανιακή πίεση;
Τον πρώτο λόγο έχει ο παιδίατρος ή ο νεογνολόγος που εξετάζει το μωρό αμέσως μετά τη γέννηση. Διαπιστώνοντας, λοιπόν, κάποιο πρόβλημα σχετικά με τη μορφολογία του κρανίου του νεογνού, απευθύνεται σε κρανιοπροσωπικό χειρουργό. Αυτός ελέγχει κλινικά το βρέφος και, εφόσον επιβεβαιώσει ότι πρόκειται περί κρανιοσυνοστέωσης, ζητά τη συνδρομή νευροχειρουργού προκειμένου να εκτιμηθεί α) η γενικότερη νευρολογική κατάσταση του μωρού, β) το ενδεχόμενο αύξησης της ενδοκρανιακής του πίεσης. Ο οφθαλμίατρος αξιολογεί αν επηρεάζονται τα οπτικά του νεύρα και η όραση, ενώ σημαντική θεωρείται και η συμβολή του γενετιστή, ούτως ώστε να διερευνηθούν πιθανές γονιδιακές αποκλίσεις του βρέφους ή των γονιών του. Εν συνεχεία, το νεογνό παρακολουθείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τον κρανιοπροσωπικό χειρουργό, ενώ λίγο πριν την προγραμματισμένη ημέρα του χειρουργείου υποβάλλεται σε τρισδιάστατη αξονική τομογραφία κρανίου ή άλλες απεικονιστικές εξετάσεις, βάσει των οποίων αποφασίζονται οι λεπτομέρειες της επέμβασης.

---

Πώς αντιμετωπίζονται οι κρανιοσυνοστεώσεις και η αύξηση της ενδοκρανιακής πίεσης;
Οι κρανιοσυνοστεώσεις αντιμετωπίζονται πάντα χειρουργικά. Στόχος είναι η διόρθωση της δυσμορφίας του κρανίου και η επαναφορά της ενδοκρανιακής πίεσης στα κανονικά της επίπεδα, στις σπάνιες περιπτώσεις όπου αυτή εμφανίζεται αυξημένη. Ως εκ τούτου, κατά τη διάρκεια του χειρουργείου πραγματοποιείται α) αφαίρεση της συνοστεωμένης ραφής, β) αποχωρισμός των δύσμορφων οστών από το υπόλοιπο κρανίο και τον εγκέφαλο, γ) αναδιαμόρφωση του σχήματος των αποχωρισθέντων οστών με οστεοτομίες, δ) επανατοποθέτησή τους στο κρανιακό έλλειμμα που δημιουργήθηκε μετά την απόσπασή τους, έτσι ώστε να αποκαθίσταται η φυσιολογική μορφολογία του κρανίου. Κατά τον ίδιο τρόπο διορθώνονται και οι όποιες άλλες ανωμαλίες που πιθανώς συνυπάρχουν, όπως εκείνες των οφθαλμικών κόγχων. Ανάλογα με τη σκληρότητα των οστών, η σταθεροποίησή τους στις νέες τους θέσεις λαμβάνει χώρα με ράμματα, σύρματα ή μεταλλικές πλάκες και βίδες. Με τον αποχωρισμό, τη διαμόρφωση και την ανακατανομή των οστών, επιτυγχάνεται και επαναφορά της ενδοκρανιακής πίεσης σε φυσιολογική τιμή. Την παραπάνω επέμβαση εκτελεί κρανιοπροσωπικός χειρουργός, με τη συνδρομή νευροχειρουργού. Επί υδροκέφαλου, ο νευροχειρουργός προχωρεί σε επέμβαση παροχέτευσης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα (δηλ. στο εσωτερικό της κοιλιάς).

---

Σε ποια χρονική περίοδο χειρουργείται μία κρανιοσυνοστέωση;
Εάν διαπιστωθεί αύξηση της ενδοκρανιακής πίεσης, η χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται άμεσα. Ειδάλλως αργότερα, μετά την ηλικία των 3 μηνών και γενικά πριν το μωρό συμπληρώσει τους 12 μήνες. Η συγκεκριμένη περίοδος θεωρείται η πλέον κατάλληλη, καθώς τα οστά του κρανίου έχουν αποκτήσει επαρκές πάχος για να εκτελέσει κανείς οστεοτομίες, δίχως, από την άλλη, να έχουν χάσει την πλαστικότητά τους, η οποία διευκολύνει σημαντικά προκειμένου να διαμορφωθούν στο επιθυμητό σχήμα.
Προσωπικά, νομίζω πως μία κρανιοσυνοστέωση πρέπει να χειρουργείται όταν το μωρό βρίσκεται σε ηλικία μεταξύ 6 και 10 μηνών, δεδομένου ότι α) το μωρό έχει αναπτυχθεί σε βαθμό που να αντεπεξέρχεται καλύτερα στην αναισθησία και τη βαρύτητα της επέμβασης, β) το μέγεθος του εγκεφάλου του αντιστοιχεί στο 50% του ενήλικα, γεγονός που επιτρέπει στα διαμορφωμένα οστικά τεμάχια να αναδιαταχθούν έτσι ώστε η θέση τους να ανταποκρίνεται περισσότερο στην οριστική μορφή που αναμένεται να λάβει το κρανίο στο μέλλον.

---

Το παιδί μου είναι μεγαλύτερο του ενός έτους. Μπορεί να χειρουργηθεί; Ή μήπως είναι αργά;
Ασφαλώς και μπορεί. Και πρέπει, επίσης. Μόνο που, με την πάροδο της ηλικίας, η επέμβαση καθίσταται τεχνικά δυσκολότερη, κυρίως λόγω α) της αυξημένης σκληρότητας των οστών, β) της ανάγκης για μεγαλύτερη σταθεροποίηση των οστικών τεμαχίων που επανατοποθετούνται μετά την απόσπασή τους από το κρανίο, γ) της ανάγκης για πληρέστερη κάλυψη τυχόν κενών μεταξύ των οστικών τεμαχίων – κάτι που δεν είναι απαραίτητο στις μικρότερες ηλικίες, καθώς ο οργανισμός διατηρεί την ικανότητα αυτόματης οστεογένεσης και οστεοποίησης των κενών. Σε γενικές γραμμές, τα ίδια ισχύουν και σε περιπτώσεις ενηλίκων με κρανιοσυνοστέωση.

---

Θα έχει το παιδί μου πνευματική καθυστέρηση;
Η πιθανότητα εμφάνισης πνευματικής καθυστέρησης σε πάσχοντες από κρανιοσυνοστέωση είναι μεγαλύτερη από ό,τι στον γενικό πληθυσμό. Ωστόσο, η ακριβής συχνότητά της δεν είναι δυνατόν να υπολογισθεί με ασφάλεια, καθώς οι υπάρχουσες μελέτες διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, τόσο σε επίπεδο μεθοδολογίας και δείγματος ασθενών όσο και αποτελεσμάτων. Εκτός αυτού, και μολονότι η αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση προκαλεί αποδεδειγμένα ατροφία του εγκεφάλου και έκπτωση της νοητικής λειτουργίας, οι λόγοι που οδηγούν σε πνευματική καθυστέρηση δεν είναι πάντα ξεκάθαροι. Ως εκ τούτου, θεωρώ απαραίτητο να υπογραμμίσω πως η εμφάνιση μιας τέτοιας κατάστασης σχετίζεται –ή μπορεί να σχετίζεται– με:

• Την αύξηση της ενδοκρανιακής πίεσης.
• Την παρουσία υδροκέφαλου.
• Τον αριθμό των συνοστεωμένων ραφών (όσο περισσότερες οι συνοστεωμένες ραφές τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα πνευματικής καθυστέρησης).
• Το είδος της συνοστεωμένης ραφής (η σύγκλειση συγκεκριμένων ραφών συνδέεται με υψηλότερη συχνότητα πνευματικής καθυστέρησης).
• Τυχόν παραμόρφωση του εγκεφάλου εξαιτίας της κρανιοσυνοστέωσης.
• Τυχόν πρωτοπαθείς ανωμαλίες του εγκεφάλου (δηλ. ανωμαλίες που δεν οφείλονται στην κρανιοσυνοστέωση).
• Το οικογενειακό ιστορικό πνευματικής καθυστέρησης.

Πέραν όσων αναφέρθηκαν, πάντως, το ποσοστό πνευματικής καθυστέρησης σε ασθενείς που εμφανίζουν συνοστέωση μίας μόνο ραφής και δεν πάσχουν από άλλη συγγενή ανωμαλία ή άλλα προβλήματα, δεν φαίνεται να ξεπερνά το 5%. Αντίθετα, το ποσοστό μαθησιακών δυσκολιών σε παιδιά με μεμονωμένη κρανιοσυνοστέωση –και τα οποία, βεβαίως, δεν παρουσιάζουν πνευματική καθυστέρηση–, είναι σαφώς μεγαλύτερο (ίσως και >40%).

---

Τι είναι οι λειτουργικές πλαγιοκεφαλίες ή πλαγιοκεφαλίες εκ θέσεως;
Είναι οι ετερόπλευρες πλαγιοκεφαλίες, μετωπιαίες ή ινιακές, οι οποίες δεν οφείλονται σε κρανιοσυνοστέωση (deformational plagiocephalies). Αυτό σημαίνει πως η δυσμορφία του κρανίου δεν σχετίζεται με πρώιμη σύγκλειση κάποιας ραφής, οπότε α) δεν διαταράσσεται η ανάπτυξη και η λειτουργία του εγκεφάλου, β) η διόρθωση της ανωμαλίας της κεφαλής επιτυγχάνεται κατά κανόνα χωρίς χειρουργείο. Η συχνότητα των παραπάνω παθήσεων δεν έχει καθορισθεί με ακρίβεια· ως εκ τούτου, εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 2 και 30% του συνόλου των υγιών, κατά τα άλλα, βρεφών.
Οι λειτουργικές πλαγιοκεφαλίες οφείλονται σε:

• Πιέσεις που υφίσταται το κρανίο του νεογνού, κατά τη διάρκεια ενός εργώδους τοκετού.
• Πρώιμη προβολή της κεφαλής του εμβρύου στο κατώτερο τμήμα της πυέλου της μητέρας κατά την κύηση. Οι διαστάσεις του συγκεκριμένου χώρου είναι μικρότερες σε σύγκριση με εκείνες της υπόλοιπης πυέλου· ως αποτέλεσμα, η περαιτέρω ανάπτυξη του κρανίου ενδέχεται να είναι ασύμμετρη, λόγω των πιέσεων που ασκούνται σε αυτό από το ανένδοτο τοίχωμα των οστών του πυελικού κλωβού.
• Μη φυσιολογική, γενικά, ενδομήτρια θέση του εμβρύου.
• Ανατομικές ανωμαλίες της μήτρας της μητέρας.
• Μη αλλαγή της θέσης της κεφαλής του μωρού κατά την ώρα του ύπνου. Τούτο μπορεί να προκαλέσει σταδιακή αλλοίωση του σχήματος του κρανίου –επί απουσίας δυσμορφίας προηγουμένως–, καθώς και να επιδεινώσει μία προϋπάρχουσα πλαγιοκεφαλία, εξαιτίας πίεσης στα ίδια πάντα οστά.
• Μυϊκό ραιβόκρανο, όπου η κεφαλή κλίνει μόνιμα προς μία πλευρά (δεξιά ή αριστερά), στρεφόμενη συγχρόνως προς την αντίθετη. Το ραιβόκρανο δημιουργείται κατόπιν βλάβης του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός του τραχήλου, κατά την ενδομήτρια ζωή ή τον τοκετό, η οποία οδηγεί σε ρίκνωση του μυός και περιορισμό της κεφαλής σε ασύμμετρη θέση. Η πλαγιοκεφαλία οφείλεται είτε στις δυνάμεις που ασκεί ο μυς στο κρανίο είτε στην αδυναμία του μωρού να γυρίσει το κεφάλι του και να αλλάξει θέση όταν κοιμάται. Το ραιβόκρανο ενδέχεται να συνοδεύεται και από ασυμπτωματική υπεξάρθρωση στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι, από το σύνολο των ετερόπλευρων μετωπιαίων πλαγιοκεφαλιών, οι λειτουργικές αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, σε ποσοστό που αγγίζει το 99,8%, ενώ εκείνες που σχετίζονται με κρανιοσυνοστεώσεις, ανέρχονται σε μόλις 0,2%. Κάτι ανάλογο ισχύει και στις ετερόπλευρες ινιακές πλαγιοκεφαλίες, έστω και αν, λόγω της σπανιότητάς τους, τα αντίστοιχα ποσοστά δεν έχουν προσδιορισθεί με ακρίβεια.

---

Πώς διαγιγνώσκονται οι λειτουργικές πλαγιοκεφαλίες; Πώς αντιμετωπίζονται;
Η άσκηση πίεσης σε μία πλευρά του μετώπου –στη δεξιά, για παράδειγμα–, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση δεξιάς λειτουργικής πλαγιοκεφαλίας, όπου τα μετωπιαία και ινιακά τμήματα του κρανίου διαμορφώνονται, σε άλλοτε άλλο βαθμό, ως εξής:

1. Το δεξί μετωπιαίο επιπεδώνεται και το αριστερό προεξέχει.
2. Το δεξί ινιακό προεξέχει και το αριστερό επιπεδώνεται.

Ίδια περίπου εικόνα σημειώνεται και σε περίπτωση άσκησης πίεσης στην αριστερή πλευρά του ινίου· ως εκ τούτου, συνάγονται τα εξής:

1. Μία δεξιά ή αριστερή μετωπιαία πλαγιοκεφαλία μοιάζει με μία αριστερή ή δεξιά ινιακή, αντιστοίχως.
2. Γενικά, οι λειτουργικές πλαγιοκεφαλίες τείνουν να παίρνουν τη μορφή παραλληλόγραμμου (Σχήμα 9).

Η διάγνωση μίας λειτουργικής πλαγιοκεφαλίας επιτυγχάνεται κατόπιν κλινικού ελέγχου από κρανιοπροσωπικό χειρουργό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, διαπιστώνονται οι εξής δυσκολίες: α) η δυσμορφία δεν είναι πάντα ξεκάθαρη, β) ακόμα κι αν είναι, η πιθανότητα υποκείμενης κρανιοσυνοστέωσης μπορεί να μην δύναται να αποκλεισθεί. Επί τυχόν αμφιβολίας, λοιπόν, το όποιο ζήτημα αποσαφηνίζεται με τη βοήθεια αξονικής τομογραφίας κρανίου.
Στα Σχήματα 9, 10 απεικονίζονται με αδρό τρόπο οι διαφορές μεταξύ των λειτουργικών και των συνεπεία κρανιοσυνοστέωσης ινιακών πλαγιοκεφαλιών. Παρά ταύτα, υπενθυμίζεται πως η διάκριση ανάμεσα στις δύο οντότητες ενδέχεται να μην είναι απλή.

---

Σχ. 9 (αριστερά). Δεξιά λειτουργική ινιακή πλαγιοκεφαλία (ίδια περίπου εικόνα θα είχε και μία αριστερή μετωπιαία). Το σχήμα της κεφαλής μοιάζει με παραλληλόγραμμο. Σχ. 10 (δεξιά). Αριστερή ινιακή πλαγιοκεφαλία λόγω κρανιοσυνοστέωσης. Το σχήμα της κεφαλής μοιάζει περισσότερο με τραπέζιο.

---

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των λειτουργικών πλαγιοκεφαλιών είναι κατ’ αρχήν συντηρητική, καθώς, με την έγκαιρη λήψη συγκεκριμένων μέτρων, τα περιθώρια διόρθωσης της αισθητικής παρέκκλισης είναι μεγάλα. Ως εκ τούτου, επισημαίνονται τα εξής:
Α) Πλαγιοκεφαλίες λόγω επίδρασης πιεστικών παραγόντων.

• Εφόσον τεθεί νωρίς η διάγνωση και αρθούν τυχόν πιέσεις οι οποίες συνεχίζουν να ασκούνται στην προβληματική πλευρά του κρανίου, η δυσμορφία παρουσιάζει τάσεις αυτόματης βελτίωσης και, σε κάθε περίπτωση, μη επιδείνωσης.
• Η εκπαίδευση και συμμετοχή των γονιών έχει καθοριστική σημασία στη διαχείριση του ζητήματος. Έτσι, πρωταρχική μέριμνά τους θα πρέπει να είναι η αποφυγή πίεσης στα επίπεδα μέρη της κεφαλής του μωρού, όταν εκείνο κοιμάται. Επίσης, να αποσπούν την προσοχή του όταν ξαπλώνει, κατά τρόπο που να πιέζεται η προεξέχουσα πλευρά του ινίου του. Αυτό επιτυγχάνεται με ποικίλες μεθόδους, όπως διατάσσοντας κατάλληλα τα παιχνίδια τριγύρω του, προκαλώντας το ενδιαφέρον του με μουσική που εκπέμπεται από ορισμένη κατεύθυνση κ.λπ.
• Η ασυμμετρία του κρανίου αποκαθίσταται και με επιπρόσθετα μέτρα, όπως με συγκεκριμένους χειρισμούς και ασκήσεις ή εφαρμογή ειδικού προσκέφαλου, με το οποίο διαμορφώνονται σταδιακά τα οστά στο επιθυμητό σχήμα. Η απόδοση των εν λόγω μέτρων μεγιστοποιείται όταν το μωρό βρίσκεται σε ηλικία 4 έως 10 μηνών.

Τα αποτελέσματα μετά τις παραπάνω θεραπευτικές παρεμβάσεις είναι γενικώς θεαματικά. Εν τούτοις, κάποιοι λιγοστοί ασθενείς στους οποίους η ανωμαλία εμμένει ή δεν διορθώνεται επαρκώς, τελικά χειρουργούνται.
Β) Πλαγιοκεφαλίες συνεπεία μυϊκού ραιβόκρανου.
Η αντιμετώπιση αυτής της ιδιαίτερης κατηγορίας δυσμορφιών στοχεύει στην άρση:

1. Της παραμορφωτικής δράσης του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός στο κρανίο.
2. Της καθήλωσης της κεφαλής σε ασύμμετρη θέση.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη θεραπείας, είναι να έχει αποκλεισθεί προηγουμένως το ενδεχόμενο υπεξάρθρωσης στη σπονδυλική στήλη. Επίσης, θα πρέπει να έχει γίνει έλεγχος για αμβλυωπία ή στραβισμό, καθώς οι εν λόγω παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από ραιβόκρανο, δίχως, όμως, να πάσχει ο στερνοκλειδομαστοειδής (οφθαλμικό ραιβόκρανο).
Η φυσικοθεραπεία του ρικνωμένου μυός με ασκήσεις εκτάσεως αποτελεί τη μέθοδο εκλογής για την αποκατάσταση του προβλήματος. Σκοπός είναι η ανάκτηση της ελαστικότητας του μυός στο μέγιστο δυνατό και η επαναφορά της κεφαλής σε ορθή και συμμετρική θέση· βελτιώσεις που συμβάλλουν στη διόρθωση της πλαγιοκεφαλίας, καθώς παύουν να υφίστανται οι αιτίες που την προκάλεσαν. Ωστόσο, η θεραπευτική διαδικασία θα πρέπει να ξεκινήσει νωρίς και, πάντως, πριν το μωρό συμπληρώσει τους 12 μήνες, δεδομένου ότι, μετά τη συγκεκριμένη ηλικία, τα αποτελέσματα αποδεικνύονται ιδιαιτέρως φτωχά. Στις μεγαλύτερες, συνεπώς, ηλικίες, η συντηρητική θεραπεία δεν αποδίδει· ως εκ τούτου, προσφεύγει κανείς στη χειρουργική, κατά την οποία πραγματοποιείται απελευθέρωση του μυός προκειμένου να χαλαρώσουν οι τάσεις. Ακολούθως, εφαρμόζεται ειδικός νάρθηκας στην περιοχή του τραχήλου, προς διατήρηση του αποτελέσματος, ενώ η φυσικοθεραπεία συνεχίζεται έως ότου επιτευχθεί το επιθυμητό εύρος κινήσεων. Παρά τις σχετικές παρεμβάσεις, εν τούτοις, η πλαγιοκεφαλία μπορεί να παραμείνει ως εμφανής και ενοχλητική δυσμορφία –κυρίως σε ασθενείς που αντιμετωπίσθηκαν καθυστερημένα ή ελλιπώς–, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις θα χρειαστεί να χειρουργηθεί.

---

⁽¹⁾ Η αριστερή και η δεξιά προβολή του οπίσθιου τμήματος της κεφαλής απεικονίζονται σχεδόν οριζόντιες, δηλαδή παράλληλα με το εγκάρσιο επίπεδο του κρανίου. Στην πραγματικότητα, όμως, οι εν λόγω προβολές έχουν κατεύθυνση η μεν αριστερή προς τα κάτω και αριστερά, η δε δεξιά προς τα άνω και δεξιά, καθώς αυτές είναι τελικά και οι κατευθύνσεις της παθολογικής και αντισταθμιστικής ανάπτυξης των οστών, αντιστοίχως. Ως εκ τούτου, οι οριζόντιες προβολές στο Σχήμα 8 εμφανίζονται αναγκαστικά έτσι, ελλείψει τρισδιάστατης απεικόνισης και εξαιτίας του γεγονότος ότι βλέπουμε το κρανίο από επάνω. Το ίδιο ισχύει και στο Σχήμα 10. 

ΠΗΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ¨:babyface.gr 
 

Facts about Craniosynostosis

Craniosynostosis is a birth defect in which the bones in a baby’s skull join together too early. This happens before the baby’s brain is fully formed. As the baby’s brain grows, the skull can become more misshapen.

What is Craniosynostosis?

Craniosynostosis is a birth defect in which the bones in a baby’s skull join together too early. This happens before the baby’s brain is fully formed. As the baby’s brain grows, the skull can become more misshapen. The spaces between a typical baby’s skull bones are filled with flexible material and called sutures. These sutures allow the skull to grow as the baby’s brain grows. Around two years of age, a child’s skull bones begin to join together because the sutures become bone. When this occurs, the suture is said to “close.” In a baby with craniosynostosis, one or more of the sutures closes too early. This can limit or slow the growth of the baby’s brain.
When a suture closes and the skull bones join together too soon, the baby’s head will stop growing in only that part of the skull. In the other parts of the skull where the sutures have not joined together, the baby’s head will continue to grow. When that happens, the skull will have an abnormal shape, although the brain inside the skull has grown to its usual size. Sometimes, though, more than one suture closes too early. In these instances, the brain might not have enough room to grow to its usual size. This can lead to a build-up of pressure inside the skull.

Types of Craniosynostosis

The types of craniosynostosis depend on what sutures join together early.

• Sagittal synostosis– The sagittal suture runs along the top of the head, from the baby’s soft spot near the front of the head to the back of the head. When this suture closes too early, the baby’s head will grow long and narrow (scaphocephaly). It is the most common type of craniosynostosis.
• Coronal synostosis – The right and left coronal sutures run from each ear to the sagittal suture at the top of the head. When one of these sutures closes too early, the baby may have a flattened forehead on the side of the skull that closed early (anterior plagiocephaly). The baby’s eye socket on that side might also be raised up and his or her nose could be pulled toward that side. This is the second most common type of craniosynostosis.
  • Bicoronal synostosis – This type of craniosynostosis occurs when the coronal sutures on both sides of the baby’s head close too early. In this case, the baby’s head will grow broad and short (brachycephaly).
• Lambdoid synostosis – The lambdoid suture runs along the backside of the head. If this suture closes too early, the baby’s head may be flattened on the back side (posterior plagiocephaly). This is one of the rarest types of craniosynostosis.
• Metopic synostosis – The metopic suture runs from the baby’s nose to the sagittal suture at the top of the head. If this suture closes too early, the top of the baby’s head shape may look triangular, meaning narrow in the front and broad in the back (trigonocephaly). This is one of the rarest types of craniosynostosis.

Other Problems

Many of the problems a baby can have depend on:

• Which sutures closed early
• When the sutures closed (was it before or after birth and at what age)
• Whether or not the brain has room to grow

Sometimes, if the condition is not treated, the build-up of pressure in the baby’s skull can lead to problems, such as blindness, seizures, or brain damage.

How Many Babies are Born with Craniosynostosis?

Researchers estimate that about 1 in every 2,500 babies is born with craniosynostosis in the United States.¹

Causes and Risk Factors

The causes of craniosynostosis in most infants are unknown. Some babies have a craniosynostosis because of changes in their genes. In some cases, craniosynostosis occurs because of an abnormality in a single gene, which can cause a genetic syndrome. However, in most cases, craniosynostosis is thought to be caused by a combination of genes and other factors, such as things the mother comes in contact with in her environment, or what the mother eats or drinks, or certain medications she uses during pregnancy.
CDC, like the many families of children with birth defects, wants to find out what causes these conditions. Understanding the factors that are more common among babies with a birth defect will help us learn more about the causes. CDC funds the Centers for Birth Defects Research and Prevention, which collaborate on large studies such as the National Birth Defects Prevention Study (NBDPS; births 1997-2011), to understand the causes of and risks for birth defects, such as craniosynostosis.
Recently, CDC reported on important findings from research studies about some factors that increase the chance of having a baby with craniosynostosis:

• Maternal thyroid disease ― Women with thyroid disease or who are treated for thyroid disease while they are pregnant have a higher chance of having an infant with craniosynostosis, compared to women who don’t have thyroid disease.²
• Certain medications ― Women who report using clomiphene citrate (a fertility medication) just before or early in pregnancy are more likely to have a baby with craniosynostosis, compared to women who didn’t take this medicine.³

CDC continues to study birth defects, such as craniosynostosis, and how to prevent them. If you are pregnant or thinking about becoming pregnant, talk with your doctor about ways to increase your chances of having a healthy baby.

Diagnosis

Craniosynostosis usually is diagnosed soon after a baby is born. Sometimes, it is diagnosed later in life.
Usually, the first sign of craniosynostosis is an abnormally shaped skull. Other signs may include:

• No “soft spot” on the baby’s skull
• A raised firm edge where the sutures closed early
• Slow growth or no growth in the baby’s head size over time

Doctors can identify craniosynostosis during a physical exam. A doctor will feel the baby’s head for hard edges along the sutures and unusual soft spots. The doctor also will look for any problems with the shape of the baby’s face. If he or she suspects the baby might have craniosynostosis, the doctor usually requests one or more tests to help confirm the diagnosis. For example, a special x-ray test, such as a CT or CAT scan, can show the details of the skull and brain, whether certain sutures are closed, and how the brain is growing.

Treatments

Many types of craniosynostosis require surgery. The surgical procedure is meant to relieve pressure on the brain, correct the craniosynostosis, and allow the brain to grow properly. When needed, a surgical procedure is usually performed during the first year of life. But, the timing of surgery depends on which sutures are closed and whether the baby has one of the genetic syndromes that can cause craniosynostosis.
Babies with very mild craniosynostosis might not need surgery. As the baby gets older and grows hair, the shape of the skull can become less noticeable. Sometimes, special medical helmets can be used to help mold the baby’s skull into a more regular shape.
Each baby born with craniosynostosis is different, and the condition can range from mild to severe. Most babies with craniosynostosis are otherwise healthy. Some children, however, have developmental delays or intellectual disabilities, because either the craniosynostosis has kept the baby’s brain from growing and working normally, or because the baby has a genetic syndrome that caused both craniosynostosis and problems with how the brain works. A baby with craniosynostosis will need to see a healthcare provider regularly to make sure that the brain and skull are developing properly. Babies with craniosynostosis can often benefit from early interventionexternal icon services to help with any developmental delays or intellectual problems. Some children with craniosynostosis may have issues with self-esteem if they are concerned with visible differences between themselves and other children. Parent-to-parent support groups also can be useful for new families of babies with birth defects of the head and face, including craniosynostosis

SOURCE :CDC

Αυτές οι πληροφορίες προορίζονται για γενική ενημέρωση του κοινού και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη συμβουλή ιατρού ή άλλου αρμόδιου επαγγελματία υγείας .

This information is intended as a general guide only and not to provide specific information for individual patient care. Any questions about your own situation should be directed to your medical practitioner. . 

Pediamed

Abdominal Pain: Common Causes of Stomach Pain in Children-Κοιλιακό άλγος στα παιδιά

Ο πόνος στην κοιλιά είναι ένα από τα πιο συχνά συμπτώματα στα παιδιά. Χρόνιος, συχνός ή με εξάρσεις και υποτροπές πόνος στην κοιλιά χρειάζεται παιδιατρική εκτίμηση γιατί μπορεί να υποδηλώνει σημαντικό οργανικό νόσημα. Συχνά βέβαια στις περιπτώσεις αυτές δεν ανευρίσκεται οργανικό αίτιο και ο υποτροπιάζων πόνος στην κοιλιά χαρακτηρίζεται ιδιοπαθής ή αποτέλεσμα στρες, περνάει δε με τον καιρό.
Το παιδί είναι πιο πιθανό να έχει ιδιοπαθή υποτροπιάζοντα πόνο στην κοιλιά όταν:

• Εστιάζει τον πόνο γενικά στο κέντρο της κοιλιάς και στον ομφαλό
• Δεν έχει δυνατό πόνο, ο πόνος δεν περιορίζει την δραστηριότητά του και συνήθως απλώς αναφέρεται χωρίς να απαιτεί παυσίπονο
• Ο πόνος στην κοιλιά δεν το ξυπνάει τη νύχτα
• Ο πόνος στην κοιλιά δεν σχετίζεται με τα γεύματα
• Τα επεισόδια πόνου δεν είναι συχνά και δεν φαίνονται να χειροτερεύουν με την πάροδο του χρόνου
• Ο πόνος δεν συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα όπως εμετούς και διάρροιες, στασιμότητα ή απώλεια βάρους

Το παιδί είναι πιο πιθανό να έχει υποτροπιάζοντα πόνο στην κοιλιά λειτουργικό από στρες όταν:

• Ο πόνος έχει συσχέτιση με στρεσογόνες καταστάσεις, όπως κατά τις μέρες του σχολείου ή να περνάει σε σαββατοκύριακα ή διακοπές, γέννηση αδερφού, διαζύγιο, παιδική παραμέληση ή κακοποίηση
• Ο πόνος στην κοιλιά ή πονοκέφαλος αναφέρεται συχνά σαν σύμπτωμα μέσα στην οικογένεια από άλλα μέλη της

Στοιχεία από το ιστορικό και την κλινική εξέταση που μας ανησυχούν και μας οδηγούν να αποκλείσουμε συγκεκριμένες οργανικές παθήσεις είναι:

• Ο πόνος είναι σοβαρής έντασης και περιορίζει την δραστηριότητα του παιδιού
• Ο πόνος ξυπνάει το παιδί τη νύχτα (έλκος)
• Ο πόνος έχει εντόπιση στο πάνω μέρος της κοιλιάς ή/ και συνοδεύεται με τάση για εμετό ή εμετό (έλκος, γαστρίτιδα, γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση)
• Ο πόνος έχει εντόπιση προς δεξιά κάτω και μπορεί να συνοδεύεται από τάση προς εμετό ή εμετό (υποξεία σκωληκοειδίτιδα)
• Ο πόνος έχει εντόπιση προς αριστερά κάτω και συνοδεύεται από δυσκοιλιότητα
• Ο πόνος έχει εντόπιση χαμηλά στο υπογάστριο ή/ και συνοδεύεται από τσούξιμο ή άλλα συμπτώματα κατά την ούρηση (ουρολοίμωξη, νεφρολιθίαση)
• Ο πόνος συσχετίζεται με κατανάλωση γάλακτος (δυσανεξία στην λακτόζη) ή με κατανάλωση γλουτένης (κοιλιοκάκη)
• Ο πόνος συνοδεύεται από συμπτώματα όπως εμετούς, διάρροιες, ανορεξία, στασιμότητα βάρους, αίμα στα κόπρανα (φλεγμονώδης νόσος του εντέρου)
• Ο πόνος είναι παροξυσμικός με επεισόδια εμέτων ή με πονοκεφάλους (κοιλιακή ημικρανία)
• Ο πόνος χειροτερεύει σε άδειο στομάχι (έλκος)
• Ο πόνος συνοδεύεται από πυρετό ή δυσκολία στην ανάσα (πνευμονία, άσθμα)

Ο παιδίατρος από το πλήρες ιστορικό, κλινική εξέταση και αν κριθεί απαραίτητο παρακλινικές εξετάσεις (εξετάσεις αίματος, ούρων, κοπράνων, υπέρηχος κοιλίας) πρέπει να αποκλείσει κάποια συνήθη λειτουργικά αίτια για υποτροπιάζοντα πόνο στην κοιλιά στα παιδιά, όπως:

• Στρες
• Δυσκοιλιότητα
• Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου
• Κοιλιακή ημικρανία

Κάποια συνήθη οργανικά αίτια για υποτροπιάζοντα πόνο στην κοιλιά στα παιδιά, όπως:

• Κάκωση στους κοιλιακούς μυς
• Κοιλιοκάκη
• Τροφικές αλλεργίες
• Δυσανεξία στην λακτόζη

Και τέλος, ανάλογα με τις ενδείξεις, κάποια πιο σπάνια οργανικά αίτια υποτροπιάζοντα πόνου στην κοιλιά στα παιδιά, όπως

• Φλεγμονώδη νόσο του εντέρου
• Υποξεία σκωληκοειδίτιδα
• Ουρολοίμωξη
• Νεφρολιθίαση
• Έλκος
• Γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση
• Παγκρεατίτιδα
• Χολολιθίαση
• Εντερική απόφραξη
• Όγκος στην κοιλιά

 SOURCE:Παιδιατρική Φροντίδα

 Abdominal Pain: Common Causes of Stomach Pain in Children

Just A 'Tummy Ache,' or More?

Abdominal pain is one of the most common reasons for a parent to bring his or her child to a health care professional. Evaluation of a "tummy ache" can challenge both parents and the doctor.

Causes of Abdominal Pain in Children

Possible causes for a child's abdominal pain range from trivial to life-threatening with little difference in the child's complaints and symptoms. Fortunately, abdominal pain in a child usually improves quickly. Parents or caregivers face the difficult decision of whether a complaint needs emergency care or not. We’ll look at some of the most common causes of abdominal pain in children the following slides.

Causes - Infections

Viruses or bacteria can cause abdominal pain, typically from stomach flu or gut flu (called gastroenteritis). Often these infections are associated with other gastrointestinal symptoms such as cramps, nausea, and diarrhea. Viral infections tend to resolve quickly, while bacterial infections may need an antibiotic to improve.

Causes - Food-Related

Food poisoning (which has symptoms like those of stomach/gut flu), food allergies, eating excessive amounts of food – any of these can cause temporary discomfort.

Causes - Poisoning

Poisoning: This can range from simple problems, such as eating soap, to more serious issues like swallowing iron pills or an overdose of medications (such as acetaminophen poisoning [Tylenol]).

Causes - Surgical Problems & Medical Causes

Surgical problems for abdominal pain include appendicitis and blockage of the bowels.
In addition, things outside the abdomen can cause abdominal pain. For example, a child can have abdominal pain from complications of diabetes or from a black widow spider bite.

Symptoms of Abdominal Pain in Children

A parent or caregiver usually can tell when a child has abdominal pain. Infants and very young toddlers may cry, have painful facial expressions, and curl up. Young children usually will be quick to tell you what is wrong. Some teenagers may be reluctant to report pain, and you must try to get a clear explanation of what they are feeling. Symptoms to ask about are discussed on the following slides.

Symptoms - Duration of the Pain

An important thing to remember is that most simple causes of abdominal pain do not last very long. Most of us have experienced gas pains or the stomach/gut flu and remember that the pain usually was gone within 24 hours. Any abdominal pain that continues longer than 24 hours should be evaluated by a physician.

Symptoms - Location of the Pain

Most simple pains are located in the center of the abdomen. The child will rub around his or her belly button. Pain felt in other areas is more concerning. This is especially true of pain located low and down on the right side of the abdomen. Pain in that area is considered to be appendicitis until proven otherwise.

Symptoms - Appearance of the Child

As a general rule, if the child looks very ill in addition to being in pain, medical help should be sought. Often, the caregiver "just knows" the child is sick. Key things to look for when abdominal pain occurs include pale appearance, sweating, or a child who is sleepy or listless. It is most concerning when a child cannot be distracted from the pain with play, or refuses to drink or eat for several hours.

Symptoms - Vomiting

Children vomit quite frequently with abdominal pain, but vomiting does not always indicate a serious problem. However, as with the duration of the pain, most simple causes of vomiting go away very quickly. The rule again is that vomiting for longer than 24 hours is a legitimate reason to call the physician.

Symptoms - Nature of the Vomiting

At any age, vomiting that appears to contain blood or darker material is a reason to seek emergency care. Prolonged vomiting and the inability to keep down liquids can lead to dehydration. Signs of dehydration such as a dry mouth and no urine is another reason to seek emergency care.

Symptoms - Diarrhea

This is also very common with abdominal pain and often indicates that a virus is the cause. This can continue for several days but usually lasts less than 72 hours (three days). Diarrhea, especially when associated with vomiting, can lead to dehydration. Any blood in the stool is a reason to seek medical care.

Symptoms - Fever

The presence of fever does not always indicate a serious problem. Moreover, a normal temperature can be seen with the more serious causes of abdominal pain.

Symptoms - Groin Pain

One serious problem that a boy may describe as abdominal pain actually comes from somewhere else. It is testicular torsion, a condition in which a testicle twists on itself and cuts off its own blood supply. The child may be embarrassed to mention the location, so you should ask if there is any pain "down there." A testicular problem is usually easy to fix if treated early. So, if a child complains of pain in the groin area or testicles, seek emergency medical care.

Symptoms - Urinary Problems

Abdominal pain associated with any trouble urinating, such as painful or frequent urination, could indicate a bladder infection and is a reason to seek medical care.

Symptoms - Rash

Certain serious causes of abdominal pain also occur with a new rash. The combination of a skin rash with abdominal pain is a reason to contact your doctor.

Exams and Tests

Abdominal pain in children has several potential causes that may affect multiple organ systems, each requiring a unique set of diagnostic tests. The doctor will obtain a thorough history and examine the child, which likely will include a rectal exam to evaluate the presence of blood in the stool. From this information the doctor may order additional tests.
Blood tests, stool samples, imaging studies (including X-rays, ultrasound, and CT scans), as well as other special tests (barium enema/swallow, or pelvic exam) may be done. In some cases a specialist such as a gastroenterologist or pediatric surgeon may be consulted.

Self-Care at Home

A parent or caregiver must be observant and should contact appropriate help at the appropriate time. A child should especially be monitored closely when he or she is recovering. A teenager may not want to be bothered, but still should be monitored. The following slides offer tips for self-care at home.

Self-Care at Home - Rest

A child with active abdominal pain often will benefit from resting. Lying face down may help relieve gas pain, but the optimal position is the one that feels best to the child.

Self-Care at Home - Diet

People can survive a long time without solid food, but need to keep up on liquids. Dehydration takes time to develop unless vomiting or diarrhea is severe, so forcing fluids is not always necessary. A child who is actively vomiting will not be able to hold down a large amount of liquid. Doctors recommend giving small amounts (1-2 ounces) at a time (every 15-20 minutes typically) until the child can handle more.

Self-Care at Home - Fluids to Give

Do not give water or boiled milk to infants in large quantities, because it can cause serious problems with the salt content of their bodies. Doctors recommend various liquids for preventing and treating dehydration. For example, Pedialyte can be bought over-the-counter without a prescription. Try to get the infant back on the usual feedings as soon as possible. Good choices for older children include ginger ale or simple soup broth. Avoid any liquids that aggravate the abdominal pain. If an older child asks for soft drinks, it may be better to avoid those with caffeine. Shaking the fizz out of carbonated beverages may make them more tolerable for an ill child.

Self-Care at Home - Solid Foods

The child will let you know when it is time to get back on solid food. Start them slowly. First try toast or crackers. Then advance to regular foods as they tolerate the feedings. Banana, apple sauce, or cooked rice also are suitable foods for introduction after a full liquid diet.

Self-Care at Home - Medications

You can use acetaminophen (Aspirin Free, Children's Silapap, Panadol, Liquiprin, or Tylenol) to control fever. Most doctors still avoid aspirin in children. Avoid antibiotics unless prescribed by a doctor. Physicians do not recommend herbal medicines or other home remedies. If you use them and later see a physician, be sure to tell the physician exactly what you gave the child because it could affect the treatment recommendations.

Medical Treatment

Treatment will be prescribed according to the history, physical examination, and test results. Treatment may be as simple as sending the child home with instructions for rest, encouraging fluids, and eating a bland diet. For serious conditions, treatment can be as extensive as hospital admission and surgery.

When to Call a Doctor

Call your child’s doctor immediately if your child is experiencing any of the symptoms listed

Outlook

The prognosis for abdominal pain in children is as diverse as the causes themselves. Abdominal pain identified and treated early carries a good prognosis overall; however, pain undiagnosed and untreated can be life-threatening. Consequently, early in the child's illness, a parent or caregiver should work with the pediatrician and hospital to ensure the child receives appropriate care
SOURCE:MedicineNet

REFERENCES:

• eMedicineHealth: Abdominal Pain in Children
  © 2005 - 2013 WebMD, LLC. eMedicineHealth. All rights reserved. Source article on eMedicineHealth
• WebMD: Abdominal Pain in Children Treatment
  © 2005 - 2013 WebMD, LLC. All rights reserved. Source article on WebMD